Trein naar Malang

Vrijdag 26 april 2019

We hebben een paar drukke maar interessante dagen gehad in Yogyakarta, maar nu is het tijd om deze chaotische stad achter ons te laten en door te reizen naar de volgende bestemming. Om half zes gaat de wekker. Gisteren hebben we onze grote backpacks al meegegeven aan de gids, dus nu hebben we alleen nog maar onze daypacks om in te pakken. Om zes uur zitten we in de ontbijtzaal. Na een snel ontbijt staat om half zeven de chauffeur bij ons hotel om ons naar het station te brengen. Onze eigen gids is gisteren al met de auto naar Malang vertrokken.

Onze trein vertrekt om kwart voor acht. We hebben gereserveerde plekken in de executive class, dus we zitten ruim en comfortabel. De coupé zit bijna helemaal vol met westerse reizigers. Er is nauwelijks een Indonesiër te bekennen in deze klasse. Kennelijk reizen zij toch gewoon tweede klas. Als we net onderweg zijn, komt er al een karretje langs met ontbijt. En een echt Indonesisch ontbijt bestaat uit een warme maaltijd. Dus om half negen zitten wij al aan de gebakken aardappels, hamburger en groente.

De trein rijdt door rijstvelden. Zo hier en daar zijn er mensen op de rijstvelden aan het werk. Overal zie je vuur. De halmen van de rijst worden gewoon op het land verbrand. Ik geloof niet dat ze hier een vergunningsplicht hebben.

De trein rijdt langzaam en stopt op veel stationnetjes. Hij doet me een beetje denken aan de Spurt die al even traag van Winschoten naar Groningen rijdt. Naarmate we langer in de trein zitten verandert het landschap. De bebossing wordt dichter en het aantal rijstvelden neemt af. We brengen onze tijd door met het bewonderen van het landschap en het spelen van level 112 van Zumba Deluxe. Als we om kwart voor vier ‘s middags Malang binnenrijden zijn we betoverd door het prachtige landschap maar zwaar gefrustreerd omdat we level 112 niet hebben gehaald.

Onze gids wacht ons op bij het station. Hij brengt ons naar ons hotel, Enny’s guesthouse. Een vriendelijke, knusse guesthouse met een mooie tuin. We brengen onze spullen naar onze kamers en lopen dan een stukje de stad in, op zoek naar wat te eten. In de trein werd namelijk, na de hamburgers voor ontbijt, niets meer geserveerd. Terwijl we ons proberen te oriënteren, krijgt Chris last van zijn darmen. We gaan daarom een restaurant binnen waar we wat te drinken bestellen. We willen fruitsapjes bestellen, maar de kaart is alleen maar in het Indonesisch. Ik wijs iets aan en vraag of dat sinaasappelsap is. Het antwoord luidt ja. Als de sapjes geruime tijd later gebracht worden, is mijn sapje groen. Het bleek geen sinaasappel maar avocado te zijn. Gemengd met banaan en een beetje chocoladesaus. Absoluut het lekkerste fruitsapje dat ik ooit geproefd heb. Hoewel er in dit restaurant voldoende te eten is, geven wij er de voorkeur aan om bij een kraampje aan straat iets te eten. Aan de overkant is een kraampje waar kipsaté te krijgen is. We eten gezellig met de locals mee. Toch vreemd hoe ze iedere keer weer staan te kijken als er een groepje Europeanen hun tentje binnenstapt. Dat zijn ze duidelijk niet gewend.

Omdat het hier al om zes uur donker is, de wegen geen goed trottoir hebben en het verkeer enorm druk is, gaan we liever niet ‘s avonds nog op pad. In de guesthouse zitten we nog een tijdje te kletsen met onze buren. We zijn op deze reis nog maar weinig Nederlanders tegengekomen, maar hier zijn er een heleboel. En waar Nederlanders zijn, wordt geklaagd. Over het vorige hotel, over de KLM en over het lawaai dat de moskee in de vroege ochtend produceert. Nou is dit laatste ook niet mijn favoriete geluid, maar als je te gast bent in een vreemd land, hoor je je maar aan te passen.

Ondertussen is mijn oude laptop aan de hobbel gegaan. Marijn heeft deze meegenomen om zijn video’s te editen die hij dan vervolgens op Youtube plaatst. Ik hoop maar dat hij nog te repareren is, want de foto’s van Kalimantan staan erop, net als de foto’s van eerdere reizen naar Vietnam en Thailand.