Prambanan, beesten en foto’s

Donderdag 25 april 2019

Eigenlijk hebben we vandaag een vrije dag, maar we hebben gisteren met onze gids afgesproken dat we een aantal plekken in de omgeving van Yogyakarta gaan bezoeken. Om half acht eten we een ontbijtje bij het zwembad en om half negen staat onze gids met zijn busje voor het hotel. We bezoeken als eerste het Kraton van de sultan. Hier woont de 10e sultan van Yogyakarta. We worden rondgeleid door een lokale gids die ons vertelt dat de sultan goede connecties heeft met het Nederlands koningshuis. Zijn vader, destijds de negende sultan en ook wel Henkie genoemd, heeft vroeger latijn en rechten gestudeerd in Leiden met prinses Juliana. In het Kraton is Nederlands glas in lood verwerkt en staan oude, Nederlandse straatlantaarns. Er hangt zelfs een Friese staartklok. Maar de grote attractie van het Kraton zijn wij. Veel scholen uit de omgeving komen hier namelijk heen voor een excursie, en het is duidelijk dat zij niet zo vaak westerlingen zien. Tientallen keren moeten we met de klassen op de foto. Zelfs een groepje plaatselijke plattelandsvrouwen wil met ons op de foto. Aan het einde van de rondleiding volgt nog een traditionele muziekuitvoering. Dit gebeurt met instrumenten die we gisteren hebben leren bespelen toen we een dorpje nabij de Borobodur bezochten. We herkennen zelfs het melodietje dat wij gisteren ook hebben gespeeld.

Bij de uitgang van het Kraton staan natuurlijk weer verkopers. Omdat Bert zoals bij elke vakantie zijn petje is vergeten, is hij weer genoodzaakt er eentje aan te schaffen. Ditmaal voorzien van de tekst ‘Yogya’, om de verzameling reispetjes en hoedjes compleet te maken.

De gids brengt ons vervolgens naar de vogeltjesmarkt. Hier worden niet alleen vogels verkocht, maar ook vissen, katten, eekhoorns, aapjes, leguanen, varanen, kippen, een megagrote python, vleermuizen, kortom bijna alles wat de fauna-encyclopedie voorkomt. Als ik bij een jonge uil sta te kijken, zegt Stephan ineens: “kijk, een wasbeertje voor je!”. Als we bij de hondjes komen wordt het verleidelijk, vooral omdat ze het hier kennelijk niet zo goed hebben. Nu beschouw ik mezelf absoluut niet als dierenrechtenactivist en vind ik dat we daar in Nederland veel te ver in zijn doorgeschoten, maar wat we hier zien kan echt niet. Wilde dieren in kleine kooitjes, kreupele eenden, broodmagere katten. Bovendien is het mij niet helemaal duidelijk of deze dieren als huisdier moeten dienen of voor de consumptie bestemd zijn. Maar wat moet je nou in hemelsnaam met een vleermuis of een eekhoorn? Een klein trauma en een ervaring rijker stappen we weer de bus in. Onze laatste bestemming voor vandaag is de beroemde Prambanan tempel.

Voordat we daarheen gaan lunchen we bij een restaurant in de buurt van de tempel. Heerlijk buiten, op een verhoogd bamboe-terras met zo hier en daar wat zwakke plekken in de vloer, genieten we van het mooie uitzicht. Het restaurant verkoopt ook meteen de toegangskaarten voor de tempel.

De Prambanan tempel is zowaar nog ouder dan de Borobudur. Terwijl de Borobudur een Boeddhistische tempel is, is de Prambanan hoofdzakelijk Hindoeïstisch. De Prambanan bevat echter ook veel Boeddhistische elementen, waarschijnlijk omdat gedurende de bouw, die overigens honderden jaren duurde, een Hindoeïstische prins trouwde met een Boeddhistische prinses.

De tempel heeft het in de loop der eeuwen zwaar te verduren gehad. Het heeft meerdere zware aardbevingen doorstaan, de meest recente in 2006. De Borobudur heeft deze aardbeving schadevrij doorstaan, maar de Prambanan niet. Een groot gedeelte is inmiddels weer hersteld, maar overal liggen nog grote blokken die als puzzelstukken in elkaar moeten worden gezet. Met het oog op de volgende zware aardbeving, die ongetwijfeld gaat komen, zou ik de blokken alvast maar nummeren.

Ook hier lijken wij weer de grote attractie te zijn. Iedereen wil met ons op de foto. Er zijn hier ook maar weinig westerse mensen aanwezig. Dat geldt overigens voor alle plekken die we tot nu toe hebben bezocht. In de ogen van de doorsnee Javaan komen wij van een plek, zo ver weg van het bekende, dat we kunnen worden vergeleken met aliens. Sommigen fotograferen ons stiekem, en sommigen vragen het ons netjes. We houden er zelfs een nieuwe facebookvriend aan over. Voor de ingang van een van de tempels zien we een gesluierde vrouw struikelen over een verhoogje. Ze blijft een tijdje liggen. Het lijkt erop dat zij zich flink bezeerd heeft. Had ik mijn letselschadepraktijk hier alvast maar op orde!

Als we tussen de fotosessies door de tempel hebben bezichtigd, brengt onze gids ons weer terug naar het hotel. Daar duiken de jongens het zwembad in en halen Bert en ik de was op die we gisteren naar de wasserij hebben gebracht. De wasdame moet een tijdje zoeken naar onze spullen. Overal staan zakken met schone kleren en wasmanden vol met vieze was. Ik kan er totaal geen structuur in ontdekken. Als we bijna gaan denken dat onze spullen verdwenen zijn, vindt ze onze kleren.

In het hotel pakken we onze grote backpacks in. Die worden straks namelijk opgehaald door onze gids, die vanavond al met de auto vertrekt naar de volgende bestemming, Malang. Wij gaan daar morgenochtend met de trein naar toe. Dit gaat een stuk sneller en bovendien is een treinreis in Indonesië een belevenis op zich.

Als we de backpacks aan de gids hebben meegegeven, lopen we de stad in om ergens iets te gaan eten. We gaan naar de Sate Bar, waar live muziek speelt. De muzikanten doen ontzettend hun best, maar de heren van Pink Floyd draaien zich om in hun graf als ze dit horen (of leven ze nog?). De bar wordt kennelijk gerund door een Nederlander, want er is zelfs een kaart met Nederlandse gerechten. Na het eten gaan we nog even naar de ijssalon waar we gisteren ook waren.

Morgen moeten we er weer vroeg uit. De wekkers worden dus weer gezet. Na wat geruzie over de oplader (“Die is van mij. Dan had je die van jezelf maar niet kapot moeten maken”) en wat gemep met kussens met Marijn als onschuldig slachtoffer die toevallig in het middelste bed ligt, vallen de heren in slaap.