Boot naar Bali
Woensdag 1 mei 2019
We worden wakker in onze luxe hotelkamer. We lopen al op tijd naar het restaurant voor het ontbijt, want we moeten straks met de boot naar Bali. Gisteren viel het restaurant ons heel erg tegen, omdat we lang moesten wachten en het eten nagenoeg koud was. Maar het ontbijt is des te beter. Een uitgebreid buffet ontbijt waarbij het aan niets ontbreekt.
Om acht uur staat onze gids alweer met zijn busje voor het hotel. De ferry terminal is een stukje verderop. We rijden met de bus op de ferry. Wij gaan naar het dek boven op de boot, waar lange rijen stoelen staan. Java en Bali liggen maar een klein stukje van elkaar vandaan. De ferry doet er maar een half uurtje over. Maar onze horloges moeten wel een uurtje vooruit worden gezet want Bali ligt in een andere tijdzone dan Java.
Wij verblijven de laatste paar dagen van onze vakantie in Sanur, in het zuiden van het eiland. Sanur is vreselijk toeristisch en voor velen een doel op zich. Veel strandgangers, waaronder ook heel veel Nederlanders, ploffen hier twee weken neer op het strand en gieten zich vol met Indonesisch bier en cocktails.
Om in Sanur te komen moeten we, na aankomst bij de terminal, nog bijna vijf uur rijden. Het valt meteen op dat Bali veel netter is dan Java. De wegen zijn breder en het is er minder chaotisch, alhoewel het hier ook nog wel redelijk druk is. Het valt ook op dat hier minder moskeeën en meer boeddhistische tempels zijn. Dit eiland is nog lang niet zo geïslamiseerd dan Java. De route naar Sanur gaat door mooie natuur. Regelmatig zien we apen de straat over rennen.
Ons hotel bestaat uit allemaal huisjes, gesitueerd in een mooie tuin. Door de slingerpaden en de dichte beplanting is het wel iedere keer weer zoeken naar ons huisje, maar het zwembad is een mooi oriëntatiepunt. Als we onze kamers hebben betrokken, lopen we een stukje Sanur in, op zoek naar een duikschool. Bert, Chris en Stephan willen namelijk gaan duiken. Omdat er een bepaald aantal uren moet zitten tussen het duiken en het vliegen, moet het duiken morgen gaan gebeuren. We vinden een Padi-duikschool die nog mogelijkheden heeft om morgen mee te gaan naar een locatie waar een scheepswrak uit de tweede wereldoorlog ligt. Als dit allemaal geregeld is, gaan we naar de McDonalds. De Big Macs en de McChickens zijn een welkome afwisseling na twee weken bami en kipsaté. We lopen nog even over de hoofdweg van Sanur, die parallel loopt aan het strand een een walhalla is voor de echte vakantieganger. Pubs, restaurants, nagelstudio’s, massagesalons en heel veel souvenirwinkeltjes.
De jongens gaan even zwemmen terwijl Bert en ik naar het strand lopen. Het is er gezellig druk. We nemen plaats op een terras en bestellen wat te drinken. Een dronken Brit met een
Sesamstraatgezicht probeert verleidelijke selfies te maken en ziet daarbij bijna een lantaarnpaal over het hoofd. We lopen een stukje verder langs het strand, over een verhard pad dat kilometers lang doorloopt en waaraan de hotels, bars, restaurants en winkeltjes zijn gelegen. Als we weer terug bij ons hotel zijn, zitten de jongens nog steeds in het zwembad. Vanavond eten we wat in een sportcafé aan de hoofdweg. We wandelen via het strand weer terug naar ons hotel. De jongens zitten dan nog steeds in het zwembad. ‘s Avonds eten we een klein hapje bij Jimmy’s sportpub.
