Vrijdag 6 mei. Bergkristallen.

Vandaag zullen we weer een groot aantal uren in de bus doorbrengen. We reizen namelijk weer door naar de volgende bestemming, Pushkar. Om 7 uur gaat de wekker. Een snelle douche en dan snel de spullen in de koffer. Tegen half 8 gaan we naar het restaurant voor het ontbijt. We nemen nog wat foto’s van het meer, want met de opkomende zon ziet het er echt schitterend uit. Er wordt ons weer van alles voorgezet. Chris eet weinig. Hij voelt zich nog steeds niet lekker. Voordat we uiteindelijk vertrekken heeft hij al vele malen het toilet bezocht. We lopen er zelfs vertraging door op. Hoewel we geen voorstander zijn van diarreeremmers, zie ik mezelf nu toch genoodzaakt om Chris er een te geven.
Het eerste stukje moet met de tuk-tuk. De straten zijn te smal voor auto’s. Na een paar minuten zijn we bij onze bus. De koffers worden overgeladen en we vervolgen onze reis. Nog in Udaipur stoppen we om een tuin te bezoeken. We kijken even maar besluiten om maar meteen door te gaan. We hebben immers nog een lange reis voor de boeg en zijn vele interessantere dingen te zien. Tegen 1 uur stoppen we ergens voor de lunch. Het eten stelt weinig voor en de prijzen zijn belachelijk hoog. Stephan, Marijn en ik houden het bij een waterig tomatensoepje met wat brood, Chris neemt een tosti die hij met pijn en moeite op eet en Bert kiest noodles. Ook hier levert het vertrek weer vertraging op omdat de jongens steeds weer opnieuw naar het toilet moeten. Zelfs Stephan begint al iets te voelen.
Uiteindelijk vertrekken we dan toch. We hebben nog zo’n anderhalf uur te gaan tot Pushkar. Als we in de buurt van onze eindbestemming komen merkt de chauffeur dat hij een lekke band heeft. Terwijl hij en de gids de band verwisselen, genieten wij van het uitzicht over het meer met de stad Ajmer op de achtergrond. De jongens beklimmen een rots. Plotseling zien ze dat er bergkristal in de rots zit. Stephan zoekt een stuk steen en gaat meteen kappen. Uiteindelijk weet hij negen stukken bergkristal te bemachtigen. Trots gaan ze mee de bus in.
Als de band verwisseld is gaat de reis verder. In Pushkar gaan we eerst naar een Brahma tempel. Daar is er maar één van in India, en misschien is dit zelfs de enige in de hele wereld. Helaas mogen we geen foto’s maken in de tempel. We moeten ons toestel ergens in een vakje plaatsen terwijl wij de tempel bezichtigen, maar het ziet er allemaal niet zo vertrouwd uit. Daarom blijven Bert en Stephan eerst even wachten terwijl Chris, Marijn en ik de tempel bezichtigen. Terwijl ik rondkijk ben ik blij dat er niet meer van dit soort tempels zijn. Jeetje, wat een lelijk ding! We hebben het snel gezien. Terwijl Bert en Stephan de tempel bezichtigen pas ik op het fototoestel. Chris en Marijn zitten beiden ziek en bleek op de trap van de tempel.
We lopen terug naar de parkeerplaats. Tot onze grote schrik staat onze bus er niet. We kijken ook op de andere parkeerplaats, mar daar staat hij ook niet. Een angstig gevoel bekruipt ons. We hebben al onze bezittingen achtergelaten in de bus en staan daar met alleen een camera en nog een € 3,00 aan roepies. Zelfs onze mobieltjes liggen nog in de bus. We wachten een tijdje maar de bus is in geen velden of wegen te bekennen. Bij Marijn rolt inmiddels een traan over de wang. Net als ik hem wil geruststellen komt de bus aanrijden. De chauffeur was naar de garage geweest om de lekke band te laten repareren.
We rijden nog een klein stukje en zijn dan bij het hotel. Het is een prachtig resort, ver weg van het centrum van Pushkar. Het is groot en luxe, maar wij zijn de enige gasten. Er zitten apen die van de ene boom naar de andere springen. Er is een zwembad en de jongens duiken er meteen in. Wij drinken wat in de lobby. Ondertussen melden zich nieuwe gasten bij de receptie.
Marijn wordt steeds zieker en valt in de lobby in slaap. Tijdens het eten gaat het helemaal mis met hem. Zijn volledige maaginhoud gaat over de tafel. Ik zet hem onder de douche en leg hem in bed. Hij valt meteen als een blok in slaap. Ik neem er maar een whisky op. Dat morgen beter moge zijn.