Woensdag 11 mei. Spookstad.

Spookstad
Ranthambore zit er alweer op. Nog een ontbijtje en we gaan weer door naar de volgende bestemming. Onze bus vertrekt om 9 uur. We hebben vandaag een rit van ongeveer 6 uur voor de boeg met als eindbestemming Agra.
Na een paar uur maken we een sanitaire stop en worden er meteen wat frisdranken en koekjes ingeslagen. Verderop hebben we lunchpauze. Bert en Chris bestellen tomatensoep, maar die smaakt niet. Het lijkt erop dat er limoen door zit. Ik zeg er wat van en de heren krijgen nieuwe soep. Maar die smaakt al even smerig. Bert eet zijn soep met lange tanden op. Chris waagt zich er niet aan en eet de helft van mijn club sandwich op.
Na de lunch bezoeken we Fatehpur Sikri. Hier staat een enorm fort dat op de wereld erfgoedlijst staat. Fatehpur Sikri was de hoofdstad van de Mughals tussen 1571 en 1585. Keizer Akbar liet het fort bouwen ondanks het feit dat er geen water in de buurt was. Korte tijd later moesten ze de stad verlaten omdat er zonder water simpelweg niet te leven was. Het fort is sindsdien niet meer gebuikt. Keizer Akbar heeft naast het fort een grote, indrukwekkende moskee laten bouwen. Die wordt tot op de dag van vandaag nog gebruikt.
Onze bus kan niet helemaal bij het fort komen. Het laatste stukje leggen we af met lokaal vervoer. Een gammele bus die met open deur naar het complex rijdt waar de tempel staat. Wij lopen op eigen gelegenheid door het grote fort. Er wordt ons veelvuldig gevraagd of we een gids mee willen, maar dit aanbod slaan we af. Nou begrijpen ze hier in India niet goed wat het woord “nee” betekent. Zowel gidsen (officiële en officieuze) als verkopers blijven maar drammen, totdat je je geduld verliest of je stem verheft. Het is ontzettend warm in het fort en bovendien raakt ons water op. Na een tijdje verlaten we het fort en gaan we naar de moskee. Daar moeten natuurlijk de schoenen weer uit. Op blote voeten, met de schoenen in de hand, moeten we over de gloeiend hete tegels lopen. Echt waar hoor, ik heb respect voor alle vormen van geloof, maar wat is het voor idiotisme dat je doelbewust je voetzolen moet laten verbranden om religieuze grond te betreden? Zo hier en daar liggen versleten tapijten die de tere voetjes nog enigszins beschermen. Verder lopen we zo veel mogelijk in de schaduw. Een man leidt ons ongevraagd rond. We zien een aantal graftombes en vinden het dan wel genoeg. We moeten over het middenterrein van het moskeecomplex naar de uitgang. Daar ligt een lang tapijt, maar de laatste meters ontbreken. Allah was zijn volgelingen kennelijk niet goed gezind vandaag, want het is onmogelijk om zonder blaren op de voeten de moskee uit te komen.
We gaan weer met het gammele busje naar de parkeerplaats waar onze chauffeur staat te wachten. Vervolgens rijden we door naar Agra. Agra is een grote stad. Het straatbeeld is weer druk en rommelig, maar het wijkt toch wat af van de andere steden die we tot nu toe hebben gezien. Er zijn hier meer fietsers en er rijden riksja’s. Ook zie je hier veel paarden met wagens en niet, zoals we eerder vaak zagen, kamelen met karren. Maar net zoals overal lopen hier ook weer overal koeien.
We worden naar ons hotel gebracht. Het ziet er prima uit. Er is een zwembad en natuurlijk kunnen de jongens niet wachten om erin te springen. Een mannetje van het hotel ziet als een soort van badmeester (ik vraag me af of hij wel kan zwemmen) toe op de jongens en haalt getrouw de bal op als die over de rand van het bad wordt gegooid. Tijdens het zwemmen krijgt Marijn weer een bloedneus.
In India zijn maar weinig McDonald’s. Tot nu hoe hadden we er maar één gezien. Nu wil het toeval dat er tegenover ons hotel ook een McDonald’s is. Na bijna twee weken Indiaas eten hebben wij eigenlijk wel trek in de Mc. Maar de keuze is hier lang niet zo groot als bij onze Mc’s. Er wordt hier geen rund- of varkensvlees gegeten, dus ook bij de McDonalds moet je het hier doen met vegetarisch of kip. We kiezen allemaal voor het vertrouwde McChicken menu, maar Bert neemt het Maharaja menu. We moesten er een tijdje op wachten, maar toen kwam er een dubbele McChicken burger in een enorme doos. Stephan eet, nadat hij zijn eigen menu op heeft, ook alle restjes van ons op. Het is ongelofelijk hoeveel ons scharminkel eet deze vakantie, zonder ook maar ergens ziek van te worden. Terwijl wij allemaal al enkele dagen last hebben gehad van buikpijn, misselijkheid en vooral diarree, heeft hij echt helemaal nergens last van!