Zaterdag 7 mei. Bollywood.

We hebben een brakke nacht achter de rug. Bert is slachtoffer nummer drie. Hij heeft de hele nacht overgegeven en heeft flinke diarree. Als ik in de kamer van de jongens ga kijken zie ik dat Marijn ondersom in zijn bed ligt. Ook heeft hij niet meer dezelfde kleren aan gisteravond toen ik hem in bed legde. Ik vraag of hij lekker heeft geslapen en hij zegt dat ze wel stiekem een filmpje hebben gemaakt vannacht. De andere jongens weten echter van niets. Marijn ook niet verklaren waarom hij andere kleren aan heeft. De enige verklaring die wij kunnen bedenken is dat hij heeft gedroomd en geslaapwandeld.
Met twee zieken aan de ontbijttafel wordt er weinig gegeten. Met Chris gaat het inmiddels wel weer goed. Het vertrek, dat om negen uur gepland staat, loopt weer vertraging op, wederom door veelvuldig toiletbezoek. We hebben vandaag een relatief korte rit voor de boeg, ongeveer drie uur. Onderweg hebben we een sanitaire stop bij een resort waar we meteen even wat cola naar binnen werken. Goed voor maag en darmen.
In het begin van de middag arriveren we in Jaipur. We lunchen en gaan dan naar de beroemde Rajmandir bioscoop voor een echte Bollywood film. Het is er erg druk. Hele Indiase families komen hier om de film te kijken. Ze nemen zelfs baby’s mee. De kaartjes hebben nog stoelnummers, net als vroeger bij ons. Als we onze plekjes hebben gevonden merken we ineens dat je de stoelen kunt verstellen door simpelweg met het zitvlak naar voren te schuiven. Je zit dan lekker onderuitgezakt, maar wel met je knieën op degene die voor je zit. De rijen lopen ook niet zo stijl omhoog als bij ons. Je hebt dus behoorlijk veel last voor de mensen voor je. Er zat een grote kerel met een klein kind voor me die regelmatig de peuter hoog optilde. Toen hij plotseling zijn zitvlak weer naar achter schoof en hard tegen mijn knieën knalde, vlogen er geheel ongecontroleerd woorden uit mijn mond die bepaalde lichaamsdelen omschrijven. Gelukkig in het Nederlands.
Halverwege de film was het pauze. We hadden van tevoren al afgesproken dat we weg zouden gaan als de film niet leuk was. Marijn en ik vonden er niets aan, maar Bert, Chris en Stephan vonden hem geweldig. Zij gaan dus weer naar binnen terwijl Marijn en ik in de lobby blijven. Ik voer Marijn weer een beker cola op terwijl ikzelf koffie neem.
Na afloop van de film worden we naar ons hotel gebracht. Marijn en Bert ploffen op bed. Ze voelen allebei warm aan en ik vermoed dat ze koorts hebben. Bovendien heeft Bert weer ernstige pijn op de plek waar tot twee jaar geleden zijn galblaas zat.
Normaal gesproken heb ik altijd een thermometer in mijn reisapotheekje zitten, maar dit keer niet. Bij de receptie vraag ik of er in de buurt een drogist is. Op vijf minuten lopen , bij de “red light” is een drogist, zegt de man. Ik loop die kant op, ervoor oppassend dat ik niet wordt geraakt door het drukke verkeer en dat ik niet in de gaten, koeienvlaai of in het open riool trap. Ik loop al een tijdje door het donker, op zoek naar een rood kruis of iets dergelijks. Ik moest immers bij de “red light” zijn. Verderop staan een paar tuk-tuks. Ik vraag daar naar een drogist en ook hij zegt dat ik een stukje verderop bij de “red light” moet zijn. Maar ik zie nergens een gevel met een rood licht dat op een drogisterij kan duiden. Verderop staan wel stoplichten. Zouden ze dat dan bedoelen? Op het kruispunt bij het stoplicht is inderdaad een kraampje waar ze medicijnen en dergelijke verkopen. Gelukkig hebben ze ook thermometers.
Ik heb geen zin om het stuk weer terug te lopen. Ik vind het te gevaarlijk in mijn eentje. Dus neem ik een tuk-tuk en vraag of hij mij naar Hotel Glitz kan brengen. Tja, daar zat ik dan. Alleen in een tuk-tuk die zonder verlichting over een drukke weg rijdt en waarbij het overige verkeer aan alle kanten voorbij vliegt. Ik zie dat hij het straatje van ons hotel voorbij rijdt. Ik zeg dat hij te ver is gereden en verwacht dat hij een blokje om zal rijden. Maar tot mijn verbazing trapt hij op de rem en rijdt, in het donker, zonder verlichting, door de enorme chaos achteruit. Ik hou m’n hart vast. Hij draait zelfs dwars op de weg om de zijstraat te kunnen inslaan. Gelukkig gaat het allemaal net goed. Wat het verkeer betreft is men hier heel tolerant.
Heelhuids kom ik aan in het hotel. Ik prik zowel Bert als Marijn aan mijn nieuwe thermometer, die de temperatuur in Fahrenheid aangeeft. Stephan googled ondertussen naar omrekentabellen. Bert heeft 39.3 en Marijn heeft 38.4. Dat valt me nog mee.
Ondanks de zieken moet er toch nog wat gegeten worden. Met hun laatste krachten lopen Bert en Marijn met ons mee naar het restaurant in het hotel. Voor het eerst sinds dagen eet Marijn weer eens een beetje en blijft het er ook in. Ook Bert knapt redelijk op nadat hij wat gegeten heeft. Na het eten lopen we nog even een stukje de drukke, chaotische straat in om een paar flessen water te kopen.