Paaseieren op Borneo

Zondag 21 april 2019

Hoewel we gisteren pas zijn geland in Jakarta, reizen we deze ochtend alweer meteen door. Om vier uur worden we opgehaald, dus hebben we met de receptionist van het hotel afgesproken dat we om half vier al ontbijten. Om drie uur gaat de wekker. We kleden ons aan en pakken de spullen in. Ruim voor half vier zitten we al een ons ontbijt. Toast met jam en een kopje thee.

De chauffeur staat om vier uur voor het hotel. Het stuk naar de luchthaven, waar we gisteren wel een uur over deden, leggen we nu af in een half uur. Op het vliegveld is het, ondanks het vroege tijdstip, al redelijk druk. We moeten eerst door de bagagecontrole en dan inchecken. We zijn er ruim op tijd, dus we hebben alle tijd voor koffie bij Starbucks. Als we bij de gate komen mogen we meteen doorlopen. Met een busje worden we naar ons vliegtuig gebracht. We hebben plaatsjes achterin het toestel. De vlucht duurt een uur en 10 minuten. We worden voorzien van een puddingbroodje en een flesje water.

We landen rond half 8 op Pangkalan Bun, een stadje in het zuiden van Kalimantan. Kalimantan is het Indonesische deel van het eiland Borneo. Dit eiland wordt gedeeld met Maleisië en Brunei. Vergeleken met de andere delen van Indonesië is dit eiland nog niet heel erg toeristisch. Het vliegveld stelt weinig voor. Een korte start- c.q. landingsbaan in de jungle, waardoor we steil moeten landen en hard moeten remmen. Het toestel moet zelfs 360 graden draaien op de baan omdat hij zijn afslag voorbij is. De terminal stelt zowaar nog minder voor. Geen winkeltjes, geen koffie en één bagageband. Eigenlijk hadden we net zo goed onze bagage zelf uit het toestel kunnen halen omdat we toch voor de ingang van de terminal uit het vliegtuig werden gelaten.

Buiten staat onze gids op ons te wachten. Een jonge, lokale vrouw, Ria. Met twee taxi’s worden we naar het plaatsje Kumai gebracht. Hier is de haven van waaruit onze houseboat zal vertrekken. De komende dagen zullen we doorbrengen op deze boot, waarmee we het park Tanjung Puting in gaan. We hopen hier orang-oetans te zien. We zijn vroeg, dus we kunnen nog even wat inkopen doen in het dorpje. We halen een paar flessen cola op voor de kinderen. Alcohol wordt hier niet verkocht vanwege het Islamitische geloof. Geen wijn voor vanavond dus.

We varen over een rivier die aan beide kanten wordt omsloten door jungle. In dit eerste stuk bestaat de vegetatie eigenlijk alleen uit palmbomen, waarvan de voorsten in het water staan. Zo hier en daar vaart nog een houseboat, met daarop nog meer avonturiers zoals wij. Aan boord wordt goed voor ons gezorgd. Naast de gids is er tevens een kapitein, zijn hulpje en kokkin. Tussen de middag krijgen we een heerlijke lunch voorgezet.

Omstreeks half 3 legt de boot aan bij een steiger. We stappen uit en maken een wandeling door de jungle. Na zo’n 15 minuten lopen komen we aan bij een orang-oetan voederplaats. We nemen plaats op eenvoudige houten bankjes. Er zijn nog meer mensen aanwezig, waaronder een groepje Amerikanen op leeftijd die vanochtend ook bij ons in het vliegtuig zaten. Het lukt deze groep nog net om zonder rollator het stuk in de jungle af te leggen, maar aan hun gehijg te horen is dit misschien niet de meest geschikte reis voor hen.

In de verte horen we ‘oehoe’-geluiden. Het blijken de rangers te zijn die het voer voor de orang-oetans komen brengen. Op hun rug dragen zij grote tassen, gevuld met bananen. Op de voederplaats, een smal, verhoogd platform op ongeveer 20 meter van ons vandaan, worden de tassen leeg geschud. De rangers gaan weer weg, maar blijven ondertussen de ‘oehoe’-geluiden maken. Na korte tijd zien we in de verte boomtoppen bewegen. Een orang-oetan schommelt op de bovenste tak heen en weer. Als hij genoeg snelheid heeft springt hij naar de volgende boomtop. Uiteindelijk klimt hij, in de buurt van de voederplaats, naar beneden en doet zich tegoed aan de bananen. Onmiddellijk daarna is er ook een tweede orang-oetan. Handig maken ze de bananen open. Met hun achterpoten gaat dat al net zo gemakkelijk als met hun voorpoten. Plotseling zien we vanaf de andere kant weer boomtoppen bewegen. Als we goed kijken, zien we dat het een moeder orang-oetan met haar baby is. Ook zij schommelt er rustig op los en springt van de ene boomtop naar de andere. De baby blijft gewoon aan zijn moeder hangen. Als ze bij de voederplaats is, eten zij en de baby een paar bananen. Dan pakt moeder in ieder hand een tros bananen en klimt, met de baby op de rug, weer in de toppen van de bomen.  

We zien het nog een tijdje aan en lopen dan weer terug naar onze houseboat. Daar heeft de kokkin voor ons een lekkere snack gemaakt, gebakken bananen. Omdat het vandaag eerste paasdag is, hebben we een zak paaseitjes meegenomen vanuit Nederland. Maar door dit tropische klimaat zijn ze gesmolten. Met veel geklieder worden er een paar gegeten, maar de rest gaat de koelbox in.

We genieten nog even van de prachtige natuur waar we doorheen varen. Het is hier warm, minstens dertig graden, en ontzettend vochtig. Tijdens het varen voelt het iets koeler aan. Rond kwart voor zes begint het al te schemeren en korte tijd later is het helemaal donker. De eettafel, die op het gedeelte van het dek staat waarop een dakje zit, wordt verplaatst naar een hoger gelegen dek, zonder dak. Op het dek met het dakje worden onze bedden gereed gemaakt. Vijf matrassen op een rij, voorzien van klamboe. Het zeil van voorkant en één van de zijkanten wordt naar beneden gedaan, de andere kant blijft ‘s nachts open. Op het hogere dek wordt het eten voor ons klaargezet. De kokkin heeft weer ontzettend haar best gedaan. De tafel staat vol met lekkernijen. In het pikkedonker, met enkel twee kaarsjes en een enorme sterrenhemel, genieten we van de maaltijd.

Op de boot kan ook gedoucht worden, zij het heel kort. Water is schaars. Maar gezien de temperatuur én de kleur van het water heeft ook niemand de behoefte om er lang onder te staan. Uitgeput van de afgelopen dagen en de hitte, en vanwege het feit dat er verder niets te doen is, liggen we al om acht uur onder de klamboe.