Mario

Maandag 22 april 2019

We worden wakker onder een klamboe op een houseboat. Het is al half acht en al uren licht. We hebben geslapen op het dek van de boot, de ene zijkant dichtgemaakt met zeil en de andere zijkant open. We hebben allemaal heerlijk geslapen, zij het dat een jongen, die niet nader met naam genoemd wil worden, ons even uit de slaap heeft gehouden door zijn geslaapwandel en onsamenhangend relaas waar we geen touw aan vast konden knopen. 

Op het hoger gelegen dek wordt het ontbijt voor ons geserveerd. Pannenkoekjes, omelet, toast en vers fruit. Ondertussen zijn we ook weer verder gaan varen. Een stuk verderop gaan we aan land om wederom een voederplaats voor de orang-oetans te bezoeken. We moeten een stukje door de jungle lopen om er te komen. Dezelfde mensen als gisteren zijn er weer,  inclusief de hijgende Amerikanen. Hoewel wij eerder waren en een plekje op een van de bankjes hebben kunnen bemachtigen, staan we toch maar voor ze op. In de verte horen we weer het ‘oehoe’-geroep. Net als gisteren komen er twee rangers met rugzakken, gevuld met bananen aan lopen die hun tassen leegschudden op het voederplateau. Vrijwel onmiddellijk komt er een kleine orang-oetan aan die zich tegoed doet aan de bananen. Daarna volgt een moeder met baby. Het is een prachtig tafereel om te aanschouwen. Gelukkig hebben we deze keer ook de telelens op de camera zodat we mooie foto’s kunnen maken. We wachten nog een tijdje, in de hoop dat er nog meer orang-oetans verschijnen, maar dat gebeurt niet. Dus lopen we weer terug naar de aanlegsteiger.

Op de boot is het heerlijk toeven, zeker in de schaduw met een briesje. Het is vandaag weer erg warm. De paaseitjes, die we gisteren in de koelbox hadden gelegd, drijven inmiddels in het gesmolten ijs. Er wordt ons vanmiddag weer een heerlijke lunch voorgezet. Echt van alles, het lijkt wel een Indonesische rijsttafel. Na de lunch bezoeken we Camp Leaky. Dit is een enorm gebied waar orang-oetans worden opgevangen, bestudeerd en weer worden uitgezet in de natuur. De beesten leven daar ook in de vrije natuur, dus niet in gevangenschap. Er werken veel studenten en vrijwilligers, die de beesten nauwgezet volgen en hun stambomen in kaart brengen. Alle dieren krijgen een naam. In het informatiecentrum hangen portretfoto´s van een aantal orang-oetans. Hierop is goed te zien hoe ze allemaal van elkaar verschillen. Ook hier bezoeken we weer een voederplek. Zelfde tafereel als gisteren en vanmorgen, alleen hebben we hier na een uur wachten nog steeds gaan orang-oetan gezien. Omdat we hoofdpijn krijgen van de extreme hitte, gaan we weer terug naar de boot. De steiger zit vol met kleine, brutale aapjes. Als ze de kans krijgen springen ze op de boten om eten te stelen. De boten wachten daarom allemaal aan de overkant van de rivier. Onze gids vertelt ons dat we zo snel mogelijk op de boot moeten springen zodra hij aan de steiger ligt. De hulp kapitein heeft voor de zekerheid een aantal spullen opgeborgen. Het lukt ons om zonder aapjes van de kant te komen.

Camp Leaky was het verste punt van onze boottocht. Vanaf hier varen we terug. Enigszins teleurgesteld omdat we tijdens de laatste voedersessie geen orang-oetans hebben gezien, maar blij met de verkoeling van het varen, nemen we plaats op het dek en genieten van de prachtige natuur. Onze kokkin heeft weer een lekker tussendoortje bereid; iets gefrituurds waarvan we niet zeker weten of het (zoete) aardappels zijn en gebakken bananen. Als we net lekker onze snacks opeten, zien Chris en ik plotseling een orang-oetan op een steiger zitten.  Zo hard als we kunnen roepen we ‘stop’. Maar de boot heeft een aardige snelheid en dus een lange remweg. Een van de bemanningsleden springt als een bezetene het dek op omdat hij vermoedt dat er iets is gebeurd. Ik leg uit dat we een orang-oetan zagen en dat we een stukje terug moeten. Dat gaat moeizaam en traag, en ik krijg het vermoeden dat de bemanning niet goed heeft begrepen waarom we terug willen. Als we weer in de buurt van de steiger komen, en de bemanning de orang-oetan ziet, zijn ze door het dolle heen. Het is even onduidelijk of het om een wild exemplaar gaat of om eentje uit Camp Leaky. Camp Leaky is namelijk aan de andere kant van de rivier. Maar het beest is niet bang en blijft lekker dooreten terwijl wij op maar enkele meters bij hem vandaan zijn. Onze gids herkent hem plotseling. Het is Mario. Mario hoort thuis is Camp Leaky, maar heeft nog wel eens de neiging om weg te lopen. Waarschijnlijk is hij via overhangende takken naar de overkant geslingerd. Bij de plek waar wij hem aantroffen is een rangershuisje. Het lijkt erop dat hij daar een pak bloem en een kan water heeft gestolen. Het pak bloem zit hij nu leeg te eten. Zijn kan water vult hij regelmatig door onder de steiger te gaan hangen en water uit de rivier te scheppen. We kunnen een aantal prachtige foto’s maken van Mario. We vragen ons af of de mensen, die waarschijnlijk nog steeds bij de voederplek van Camp Leaky zitten, ondertussen al orang-oetans hebben gezien. Mooier dan dit kan het in ieder geval niet zijn.

We laten Mario achter ons en varen weer verder. Het is allang donker als we ergens aanleggen om te overnachten. De bomen aan de oever zitten vol met vuurvliegjes, waardoor het wel kerstbomen lijken. Wat later op de avond krijgen we weer een heerlijke maaltijd voorgezet. Na nog een paar kopjes thee duiken we de klamboe in.