Maandag 9 mei. Bloedneuzen en vleermuizen.

We ontwaken voor de laatste keer in het Glitz hotel in Jaipur. Vandaag gaat de reis verder naar Ranthambore, een nationaal park waar nog Bengaalse tijgers leven. Voor mij het absolute hoogtepunt van deze reis.
Eerst nog even een ontbijtje in het Glitz hotel. Vervolgens worden de laatste spullen in de koffers gestopt en stop ik mezelf vol met diarreeremmers. Zo moet ik de rit zo’n drie uur toch wel kunnen doorstaan.
Onderweg zien we het landschap steeds een beetje veranderen. Wat niet verandert zijn de chaotische dorpjes moet koeien op de weg, kamelen die overvolle karren trekken en overal maar die brommertjes. Maar wat ons het meest verbaast is dat de bevolking hier hun eigen straten als vuilnisbelt gebuikt. Overal liggen bergen afval, behalve zodra je een tempel of paleis nadert. Dan zie je geen papiertje of stukje plastic liggen!
Onderweg stoppen we even voor koude cola en een plasje. Als we weer onderweg zijn krijgt Marijn een bloedneus. Dat overkomt hem wel vaker. Geheel onschuldig, maar mede door de extreem hoge temperatuur hier stroomt het bloed eruit. De chauffeur schrikt ervan, maar Marijn blijft rustig en vrolijk.
Tegen 1 uur komen we aan bij ons hotel in Ranthambore. Het is een prachtig resort en wederom zijn wij de enige gasten. Er is een zwembad omringt door palm- en bananenbomen. Na de lunch duiken de jongens er meteen in.
We zijn de rest van de middag vrij. Marijn krijgt in het zwembad weer een bloedneus. Ook nu stroomt het bloed weer flink. Daar staat hij dan, in zijn zwembroek. Het met water verdunde bloed loopt zijn lijf over. Het lijkt wel een slagveld, maar na een paar minuten is het weer gestopt.
Later op de middag lopen we even het dorpje in, maar er niet veel te doen. We gaan ergens zitten om wat te drinken, maar het duurt een eeuwigheid voordat de bestelling wordt bezorgd. Het is hier laagseizoen en met name de kleinere tentjes hebben amper voorraad. Zo ook hier. We zagen een mannetje, die bij het tentje hoorde, de straat in rennen, waarschijnlijk om een stukje verderop de cola en fruitsapjes te halen.
Ondertussen zijn mijn diarreeremmers uitgewerkt. Tegenover het tentje waar we zitten is een hotel. Ik ga daar naar binnen en vraag waar de wc is. De man bij de receptie kijkt mij met een onbegrepen blik aan en neemt me dan mee naar een gangetje achterin het hotel. Dit hotel zag er van de buitenkant erg mooi uit en ook de receptie was redelijk luxe. Maar naarmate we verder naar achter lopen, neemt de stank toe. Hij wijst naar een deur. Ik vraag of er ook toiletpapier is. Hij zegt van niet maar loopt dan weg om een rol op te halen. Ik doe ondertussen de deur van het toilet open en de stank is niet te harden! Ik roep nog tegen de man “never mind the toilet paper” en weet niet hoe snel ik weg moet komen. Maar gauw terug naar ons eigen hotel.
Tegen de avond duiken Bert en de jongens nog een keer het zwembad in. Het begint dan al te schemeren. Plotseling hoor ik iemand “mama, mama kom gauw” roepen. Ik loop naar het zwembad en zie overal vleermuizen. Ze vliegen rakelings over de oppervlakte van het water. Tientallen vleermuizen die met een noodgang langs de jongens heen vliegen. De heren kunnen hun geluk niet op! Ze zijn vastbesloten om morgen tegen schemertijd weer te gaan zwemmen.
Om 8 uur, als de vleermuizen niet meer te zien zijn, gaan we naar het restaurant. De kok heeft speciaal voor ons een Indiase maaltijd in elkaar gezet. Not spicy, zei hij erbij. Ja ja.