Kano en Canyon

Zaterdag 18 augustus

Het was weer een hele koude nacht. Als de wekker gaat stappen we verkrampt uit onze slaapzakken. De jongens hebben vandaag keukendienst en moeten zich om half 7 melden bij de gids. Ik had hen daarom gisteravond Bert’s telefoon gegeven en de wekker gezet op 6 uur. Maar toen wij wakker werden, was er nog geen beweging in de tent van de jongens. Ik kijk naar binnen en zie dat ze alledrie nog vast liggen te slapen. De wekker was nog niet gegaan. Als ik op de telefoon kijk zie ik dat de tijd verkeerd staat Het is nog maar half 6 op hun telefoon. Ze kleden zich snel aan en verontschuldigen zich bij de gids, maar die had bijna alles gisteravond al voorbereid. Ze hoefden alleen maar het kampvuur aan te steken.

Er is maar een kleine groep voor het ontbijt, namelijk de mensen die deze ochtend gaan kanoën. Wij horen daar ook bij. Tijdens het ontbijt kijkt onze chauffeur verbaast op zijn telefoon. Zijn tijd klopt niet. Ook zijn telefoon geeft aan dat het een uur vroeger is. Waarschijnlijk heeft dit te maken met de Namibische netwerken, waarop sommige telefoons al zijn overgeschakeld. Foutje van Namibië, want het is daar even laat als in Zuid-Afrika.

Na het ontbijt lopen we naar de kano’s. Die zijn bovenop het dak van een truck geladen. Wij moeten een zwemvest aan en gaan dan in de truck. We worden 7 kilometer oostwaarts gebracht. Daar worden de kano’s van de truck geladen en wij stappen in. Chris en Stephan samen in een kano, Bert en ik in een kano en Marijn bij de instructeur. Het lukt Chris en Stephan niet om bij de groep te blijven, dus wissel ik met Chris. Maar Stephan en ik krijgen het ook niet voor elkaar. Na een tijdje te hebben aangemodderd bindt de instructeur onze kano aan die van hem en Marijn. Met zijn vieren roeien we het gevaarte door de Oranjerivier, met aan de ene kant van de oever Zuid-Afrika en aan de andere kant Namibië. Na een tijdje vraag ik of we weer los mogen. Maar weer lukt het niet. Uiteindelijk wisselen we met twee ervaren kanoërs. Ik krijg instructies van mijn nieuwe bootgenoot, een Italiaan, die mij uitlegt dat je vooral vanuit je core spieren moet bewegen en dus niet alleen maar met je armen moet roeien. Het werkt. De tocht van 7 kilometer is zwaar en waarschijnlijk helemaal verkeerd ingepland. We hebben de wind tegen. We doen er veel langer over dan de bedoeling was.

We eindigen de kanotocht bij onze kampeerplaats. Daar kleden we ons om, pakken de spullen in en breken de tent af.

Onze truck vertrekt weer. We gaan naar de grensovergang met Namibië. Eerst een stop aan de Zuid-Afrikaanse kant van de grens waar onze paspoorten worden gecontroleerd en we natuurlijk weer een stempeltje krijgen. We steken de Oranjerivier over en een stukje verderop staat de Namibiaanse grenspost. Bert en ik moesten formulieren invullen. Onze gids dacht dat dit voor de jongens niet nodig was. We sluiten aan in de rij en het wachten begint. Als we aan de beurt zijn, blijkt dat de jongens wel een formulier moesten invullen. Omdat ik zo fanatiek had geroeid, is mijn rechterhand helemaal verkrampt en kan ik niet meer schrijven. Bert en de jongens vullen daarom de formulieren in. Uiteindelijk mag iedereen, na een irisscan, Namibië in. We zijn weer een paar stempels rijker!

Verderop stoppen we bij een tankstation voor lunch. De jongens hebben de hele dag keukendienst, dus gaan ze volop bezig met het snijden van de groenten. Marijn snijdt in zijn vinger. Chris heeft dat gisteren ook al gedaan, dus beide heren lopen met pleisters. Bert en ik kopen ondertussen een Namibische simkaart zodat we toch nog een beetje contact kunnen houden met de buitenwereld.

De lunch is heerlijk. Koude pastasalade. Ik heb het recept voor de dressing van de gids weten te ontfutselen. Na de lunch moeten we nog een uur of drie rijden naar onze volgende bestemming. Onderweg zien we het eerste wild. Een struisvogel met jongen.

Stephan en ik zetten ondertussen de nieuwe simkaart in de telefoon en weten met veel moeite de kaart te ontgrendelen. Het lukt ons ook om het tegoed te activeren, maar helaas hebben we geen bereik in deze rimboe. Komt vast later wel.

We worden naar een uitkijkpunt van Fish River Canyon gebracht. Dit is, na Grand Canyon in Amerika, de grootste in zijn soort. Het ziet er werkelijk indrukwekkend uit. We lopen een stuk langs de Canyon naar een ander uitkijkpunt vanwaar je de zonsondergang kan aanschouwen. Zo mooi, dit móet je toch minstens eenmaal in je leven hebben gezien.

Als de zon helemaal onder is worden we naar onze volgende kampeerplek gebracht. Daar zetten we meteen de tenten op, want het is al donker. De jongens helpen de gids weer met het bereiden van de maaltijd. Chicken stew met rijst. We eten weer met z’n allen om een kampvuur. Na het eten moeten de jongens ook de afwas doen. Dat hoort ook bij de keukendienst. Als beloning maakt de gids warme chocolademelk voor hen.

Het was een lange, vermoeiende dag vandaag. Ik baal ervan dat ik, na het kanoën, bijna geen kracht meer heb in mijn rechterhand. Dat kun je in Afrika niet gebruiken. Stephan en ik wisselen van slaapzak. Hij heeft namelijk een dikke slaapzak en heeft het iedere nacht veel te warm, terwijl ik in mijn dunne slaapzak kou lijd. Ik heb stiekem een tweede matje uit de truck gehaald omdat de ondergrond van de tent nogal hobbelig is. Ik slaap heerlijk die nacht.