Hobbel hobbel en bushy bushy

Zondag 19 augustus

Vandaag is een reisdag. We moeten al op tijd de tent uit. Om half 7 staat het ontbijt klaar en om 7 uur zijn we alweer onderweg. We moeten vandaag een afstand afleggen van 520 km. Onze eerste stop is al a een minuut of 20. Een leuk souvenir winkeltje annex cafetaria, met overal oude, verroeste auto’s uitgestald. Dat zie je hier trouwens veel vaker. Er is bovendien gratis wifi. Traag en met veel moeite kunnen we een paar mailtjes binnen halen. De reis gaat weer door. De weg is vooralsnog verhard, dus we kunnen lekker doorrijden. Ik besluit mijn laptop te pakken en mijn reisverslag bij te werken, maar om de twee minuten stopt de truck omdat er wild te zien is. Struisvogels, gemsbok, springbok en een zebra. De chauffeur zag ook nog ergens een bat-eared fox, maar die verstopt zich snel in een van de zeldzame bosjes.

Door al dat wild spotting kom ik niet aan typen toe dus berg ik mijn laptop maar weer op. Totaal onnodig, want we zien geen enkel beest meer. Net als ik mijn laptop weer tevoorschijn haal, klinkt er een harde knal. De chauffeur parkeert de truck aan de kant van de weg en de gids gaat op inspectie. Lekke band. Iedereen moet uit de truck en de beide gidsen doen een poging om de band te vervangen. De weg is niet bepaald druk. Af en toe komt er een auto langs, meestal luid toeterend en vaak zonder snelheid te verminderen. Er  worden veel foto’s gemaakt van de omgeving. Welke kant je ook op kijkt, je ziet alleen maar vele, vele kilometers leegte. En een goede, uitgestorven tweebaansweg. Een paar reisgenoten gaan zelfs languit op de middenstreep van de weg liggen en kunnen daar een hele tijd blijven liggen voordat ze voor een aanstormende auto moeten opstaan. Een aantal reisgenoten, waaronder onze jongens, gaan aan de kant van de weg op zoek naar mooie stenen. Namibië is tenslotte een diamantland, dus je weet maar nooit wat je aantreft.

Zodra de band is verwisseld gaan we, met mooie foto’s maar zonder diamanten, weer verder. Na een paar uur stoppen we langs de kant van de weg voor lunch. Er wordt een grote salade gemaakt. Als iedereen heeft meegeholpen om alles weer terug in de truck te zetten, gaan we weer verder. De verharde weg is inmiddels geëindigd en we zitten nu op onverharde wegen. We hobbelen er flink op los. Na ee paar uur de African massage te hebben ondergaan, stoppen we in een klein plaatsje met een supermarktje en een winkeltje waar ze beef biltong verkopen. Dit zijn een soort van metworsten. We kopen een zak en in een mum van tijd zijn ze op.

Nog een uur of drie te gaan over de hobbelige wegen voordat we ons kamp bereiken. De chauffeur vertelt ons dat er tussen hier en het kamp helemaal niets meer is. Dus als we moeten plassen moeten we even een gil geven en vragen om ‘bushy bushy’. Tegen vijf uur komen we aan bij ons kamp. Tot ons genoegen is er een bar. We hebben even de tijd om een plasje te doen en een colaatje te drinken aan de bar, maar gaan dan meteen verder naar de Naukluft canyon. Deze is een stuk kleiner dan de Fish River Canyon die we gisteren hebben bezocht. We lopen helemaal naar beneden en wandelen dan een stuk over de bodem van de canyon, waar vele duizenden jaren geleden nog een rivier stroomde.

Weer terug in het kamp zetten we onze tenten op en spoelen we het woestijnzand, dat aan ons kleeft, onder een dun straaltje water van ons af. We krijgen weer een heerlijke maaltijd voorgezet, boerenworst met aardappelpuree en tomatensaus. Na het eten duiken we nog even de bar in en rollen dan onze tent in. Morgen wordt weer een drukke dag.