Bergen en kristallen

De tweede nacht in een comfortabel bed. En voorlopig ook de laatste, want tot aan Windhoek wordt het weer kamperen. De wekker gaat om half 7. Ik maak de jongens, die in de kamer naast ons slapen, wakker. Iedereen kleedt zich snel aan en pakt de spullen in. Bert heeft in de ontbijtzaal al vast voor iedereen bacon and eggs besteld, want we hebben gisterochtend gemerkt dat de bediening niet zo snel is.

Als we om zeven uur aan het ontbijt zitten, hoeven we dan ook niet meer zo lang te wachten. De koffie is lekker, dus ik neem nog een tweede beker.

Om acht uur rijdt de truck, volgeladen met verse boodschappen en alle passagiers, van het erf van de lodge. We hebben vandaag weer een lange reis voor de boeg. Het eerste stuk is verhard, maar al snel wordt de weg onverhard. Hoe verder we komen, hoe meer hobbels. We stoppen regelmatig om de benen te strekken. De eerste stop is bij een markt waar stenen verkocht worden. Bergkristal en dat soort dingen. Het is hier in de buurt ook allemaal in de grond te vinden als je een beetje je best doet.

De tweede stop is bij een tankstation waar we ons tegoed doen aan een ijsje.

We naderen Spitzkoppe, één van de bekendste bergen van Namibië. Het is een enorme rotsberg, maar niet de grootste in dit land. Een lokale gids, Leona, geeft ons een rondleiding door het gebied. Ze toont ons de tekeningen die op de berg staan en ooit gemaakt zijn door de bosjesmannen. Leona is zelf afkomstig van de Damara-stam, die veel voorkomen in dit gebied. Ze vertelt ons over hun manier van communiceren. Zij hebben vier verschillende klikgeluiden in hun taal, die zij in de woorden gebruiken. Dus halverwege een woord hoor je plotseling KLK. De taal is moeilijk en iedere Damara die geen soepele tong heeft en dus het klikgeluid niet kan produceren, heeft een spraakgebrek. Terwijl ze staat te vertellen, merkt onze gids een slang op, vlak bij ons. En het is niet de eerste de beste. Het is een adder. Weliswaar een jonge, maar zeer gevaarlijk.

We lopen verder, Spitzkoppe voorbij. Verderop is een rots met een boog er bovenop. We beklimmen hem en maken mooie foto’s. Vanaf daar lopen we weer terug naar de truck. Onderweg vinden we veel bergkristallen. We nemen er een aantal mee. Sommigen zijn echt loepzuiver.

De lunch staat ondertussen voor ons klaar. Na de lunch stoppen we nog even bij de uitgang van het park, waar we nog snel even kunnen plassen. Als de chauffeur weer weg wil rijden merken we dat we Marijn missen. Als hij ook terug is van de wc, gaat de reis verder.

We stoppen onderweg nog bij een marktje waar vrouwen, gekleed in felgekleurde, middeleeuws uitziende baljurken zelfgemaakte spullen verkopen. Kussentjes, etuis en sieraden. Maar er is weinig oog voor de koopwaar, want een aantal kleine kinderen vermaakt de groep met hun gekkigheid. Iemand deelt appels aan hen uit. Een klein jongetje, in blote kont en een trui die amper zijn Jan Willem bedekt, wil vriendjes worden met Marijn. Als Marijn hem een high five wil geven, beukt het kereltje met zijn hoofd tegen Marijn’s hand. We worden uitgezwaaid door de groep peuters.

Als we aankomen bij het kamp zetten we eerst de tent op. In Swakopmund zijn er vier reizigers weggegaan. Er zijn dus tenten over. Chris, Stephan en Marijn hebben tot nu toe steeds in een tentje geslapen. Nu heeft Chris zijn eigen tent.

Er is een bar en een zwembad bij het kamp. Een fanatiekeling duikt in het water, maar het is werkelijk ijskoud. Om half 8 wordt het diner geserveerd. Kip Curry. Na het eten duikt bijna iedereen meteen zijn tent in.