Retourtje zandbak

Zoals elk jaar is er ook dit jaar in huize Staal weer uitgebreid vergaderd, gestemd en gepland over de volgende verre reis.  Toen de mogelijkheid om een van de grootste zandbakken van de wereld, Namibië, te bezoeken zich aandiende, was de keuze snel - en unaniem-  gemaakt. Twee weken lang met een overlander truck door het woeste en onherbergzame land zag iedereen als een uitdaging, vooral nu er ook gekampeerd kon worden.

We hebben maandenlang afgeteld en voorbereid. Nu is de dag van vertrek eindelijk aangebroken. Iedereen heeft een grote rugzak, gevuld met enkel de meest noodzakelijke kleding, een slaapzak en een daypack.

We vliegen vanaf Keulen-Bonn. Hoewel onze vlucht pas ‘s avonds vertrekt, nemen we al om half 11 de trein in Winschoten. We worden uitgezwaaid door opa Jan en oma Sjanneke, die de komende weken de zorg van Catoo op zich zullen nemen.

De treinreis naar de luchthaven is al een hele reis op zich. We stappen over in Groningen, Zwolle, Arnhem en Keulen. Op het station in Zwolle vliegt een grote blauwe tropische vlinder, waarvan we er veel hebben gezien tijdens onze reis door Costa Rica jaren geleden. De klimaatverandering brengt kennelijk ook een verandering in de fauna. Straks hoeven we niet eens meer naar Afrika!

De treinreis verloopt voorspoedig. Rond vier uur zijn we op de luchthaven. Het is nog te vroeg om in te checken, dus gaan we ergens zitten en drinken iets. Ik kies voor koffie, maar ik heb nog nooit zo’n slechte bagger op als hier. Daar moeten die Duitsers toch echt eens iets aan doen. Na de gebruikelijke knoeipartij van Marijn - zijn cola ging over mijn tas - staat onze vlucht eindelijk vermeld op de schermen en kunnen we inchecken. Dat verliep redelijk snel en ook de controles gingen vlot. Eenmaal door de douane is er niet veel meer te doen. Keulen-Bonn is maar een klein vliegveldje. Eindeloos tax free shoppen is er dus niet bij, maar gelukkig was er wel een klein eettentje waar de heren hun honger kunnen stillen met curryworst en frikandellen.

Als het tijd wordt om te boarden lopen we naar de gate. We vliegen met Turkish Airlines, eerst naar Istanboel en dan door naar Kaapstad. Het vliegtuig vertrekt te laat. Aan boord is er veel personal entertainment, dus de vlucht vliegt voorbij. De maaltijd die geserveerd wordt is voortreffelijk. Kip of pasta. Eerder die dag hadden we al ontdekt dat Turkish Airlines de beste maaltijden van alle vliegmaatschappijen serveert, dus we keken er al naar uit.

Omdat we te laat zijn vertrokken, landen we ook te laat in Istanboel. We zouden  hier een overstaptijd hebben van een kleine twee uur, maar daar blijft niet veel van over. Het vliegveld is groot en chaotisch. Het is hier inmiddels middernacht maar het is nog ontzettend druk. Via een trap moeten we het vliegtuig uit en we worden met bussen naar de terminal gebracht. Vervolgens moeten we zowat de hele terminal doorlopen naar de goede gate. Dat was een wandeling van zeker 30 minuten. Eenmaal bij de goede gate aangekomen worden we weer in een bus gezet en naar een vliegtuig gebracht dat vlak bij het vliegtuig staat waar we zojuist uitkwamen.   

Bert en Marijn zitten naast elkaar, net als Chris en Stephan. Ik zit achter Stephan en net als ik denk dat ik twee stoelen voor mezelf alleen heb, ploft er een belg naast me neer. Al snel blijkt dat zijn vrouw schuin naast hem, aan de andere kant van het gangpad, zit. Ik ruil met de vrouw en neem plaats op haar stoel, schuin naast Chris. Naast mij zit een dikke Scandinavische vrouw met kwabbelarmen die ver over de armleuning hangen. Dat wordt een lange nacht. Er wordt weer een maaltijd geserveerd, kip of pasta. Weer voortreffelijk, vooral de hazelnootmousse als toetje. De dikke vrouw naast mij kan, gezien de omvang van haar buik, niet goed met haar mond bij de tray met eten komen en knoeit erop los. Haar roomwitte blouse met roesjes wordt al snel vervangen door een hagelwit t-shirt. Als ze even later opstaat kruipt haar te korte, inmiddels ook al weer bevlekte, witte t-shirt omhoog en zakt haar legging af en zie ik meer Scandinavisch vlees dan me lief is. De belg die aanvankelijk naast me zat, ligt asociaal met zijn benen in het gangpad. Keer op keer krijgt hij het verzoek van de stewardessen om zijn hoeven in te trekken, maar hij is hardleers. Als ik er langs moet om naar het toilet te gaan, kan ik het niet laten om er even tegenaan te schoppen.

Na de maaltijd wordt er nog een drankje aangeboden. Ik vraag een glas whiskey. Als ik in deze chaos een paar uurtjes wil slapen, is dat mijn enige optie. Het werkt.