Hete tombes

We hoeven ons tijdens deze reis niet te vervelen. Er is veel te zien en tot nu toe zijn we elke dag nog op pad geweest. Vandaag zijn we vrij. Dat wil niet zeggen dat we niets doen, maar het betekent wel dat we uit kunnen slapen. Om 9 uur worden we wakker. In de ontbijtzaal is het rustig. Waarschijnlijk zijn de meesten al weg. Het ontbijtbuffet is giga groot. Er is echt van alles te krijgen. Dit hotel verdient zeker zijn 5 sterren. We laten het ons smaken, maar bij enkelen van ons heeft al dat lekkers het lichaam binnen een kwartier alweer verlaten.

We regelen een felucca en varen naar de westbank, de andere kant van de Nijl. Dit is woestijngebied en zo goed als onbewoond. Vanuit onze hotelkamers hebben we hier uitzicht over. In de rotsen aan de oever van de rivier bevinden zich de tombes van de Nobelen. Deze gaan we bekijken. Om daar te komen moeten we een hoge trap op. Niet alleen de trap maar ook de treden zijn hoog. En bij 43 graden Celsius valt dat niet mee. Hijgend en puffend komen we boven aan. We zoeken verkoeling in de schaduw en als we weer een beetje op adem zijn gekomen leidt een man ons rond door de tombes. Van buiten lijken het grotten waar holbewoners in leefden, maar van binnen zijn het heuse kunstwerken. De wanden zijn van boven tot onder versierd met hiërogliefen. We bekijken er een paar maar gaan dan weer terug. Te heet. We willen niet van ons houtje gaan. De gids laat ons even bijkomen in een grafkamer, een lege ruimte waar hij kennelijk verblijft als hij hier is. De lange trap naar beneden is geen probleem. Beneden is een tentje waar je wat kunt drinken. We bestellen cola, maar de verkoper geeft aan dat die niet koud is. Verbaast me niets. De koelkast staat buiten in de volle zon. Hij zegt dat hij de cola een stukje verderop gaat halen maar komt terug met het bericht dat er geen blikjes zijn, alleen maar grote flessen. Geen probleem, zeggen wij en hij komt weer terug met een grote fles die wij vervolgens delen.

We stappen weer op de felucca. We hebben geen zin meer om iets anders te bezoeken. Het is veel te warm. Dus we spreken af dat we nog een stukje varen en dan weer terug gaan. Op de felucca valt de hitte wel mee. Ze zijn voorzien van een dakje en bovendien waait het een beetje op de Nijl. We varen een tijdje rond en we kunnen ons niet aan de indruk onttrekken dat hij extra lang doet over de terugtocht. Hij krijgt immers per uur betaald. Zigzaggend zeilen we terug naar ons hotel. Iemand die daar op de steiger zit en kennelijk de felucca’s beheert, wil ons vier uur in rekening brengen. Hoe ik ook tel, ik kom maar aan 2 uur en 45 minuten. Hij gelooft me niet. We zijn het eens over de aanvangstijd, 11.30 uur. We zijn het ook eens over de eindtijd, 14.15 uur. Ik tel hem voor op mijn vingers, maar hij blijft bij zijn standpunt. 4 uur. Uiteindelijk stemt hij boos in met 3 uur. We hebben inmiddels wel door dat de Egyptenaren geen rekenwonders zijn, maar hier zit toch een hele grote oplichtersfactor in. Het is opletten hier in Egypte. Zo komen op ons niet over als het meest aangename volk, althans ze doen niet veel moeite om het de westerse reiziger naar de zin te maken.

Als we weer een beetje zijn afgekoeld in onze airco-kamers nemen we het hotelbootje naar de overkant. We willen wat gaan eten. We lopen dezelfde kant op als gisteren, door de markt. Het is nu middag en het is een stuk rustiger dan gisteravond. Natuurlijk weer “allemachtig prachtig” en die andere gebrekkige Nederlandse opmerkingen. Iemand wist ons zelfs in het Nederlands te vertellen dat het regent in Nederland.

We eten in een restaurant dat door de Lonely planet wordt omschreven als het zusterrestaurant van die waar we gisteren hebben gegeten. Het ziet er voor Egyptische begrippen netjes uit. We bestellen kip en kofta. Jammer dat de kipfilet gefrituurd is.

Als we over de markt terug naar huis lopen ziet Chris een leuk t-shirt. Na wat onderhandelen is het van ons. Ik voel ondertussen hoe mijn darmen de kip verwerken en wil onmiddellijk terug naar het hotel. Bert en Chris gaan pinnen en water kopen terwijl Stephan en Marijn met mij op het bootje terug naar het hotel gaan. Nooit hoeven we lang op het bootje te wachten. Nooit, behalve nu. Met samengeknepen billen sta ik te wachten op de steiger. Als het bootje eindelijk komt stappen we gauw in en hopen we dat hij een beetje snel naar het eiland gaat, zonder omweg. Gelukkig. Ik red het nog net.

Chris en Bert komen met het volgende bootje. De jongens gaan natuurlijk weer meteen het zwembad in. Bert en ik gaan naar het naastgelegen Mövenpick hotel (wij zitten in het Mövenpick resort). Dit hotel is gesloten vanwege het laagseizoen, maar de Panorama Bar, die zich bevindt op de 13e etage van een oerlelijke toren, is open. Vanuit daar kun je heel Aswan overzien. De lift wiebelt een beetje als we de 12e etage naderen. Bert vindt het maar niets. Wij zijn de enige gasten in de bar. Een vriendelijke ober zegt dat we rustig even kunnen rondkijken en foto’s mogen maken van het uitzicht. Het uitzicht is fantastisch. Rondom de oude stad is veel nieuwbouw geplaatst. Aswan is de afgelopen jaren explosief gegroeid. We kiezen een plekje uit dat uitzicht biedt over het zwembad waar de jongens in zitten. Bert bestelt een Egyptisch biertje, Saqqara. Volgens de informatie op het blikje komt het uit de Heinekenfabriek. Gezien de staat van mijn ingewanden hou ik het bij water.

Als we weer terug zijn in het resort en de jongens vertellen dat we in de Panorama Bar zijn geweest worden ze pissig. Ze hadden wel meegewild. Dus we beloven dat we straks nog even terug gaan. Als het donker is gaan we weer die kant op, in de hoop dat we daar dan meteen een Mövenpick-ijsje kunnen eten. Het zou toch raar zijn, volgens Stephan, als je in het Mövenpick-hotel geen Mövenpick-ijs zou kunnen eten. Helaas. Geen ijs. Wel een prachtig uitzicht, Aswan by night. In de verte zien we de lichtjes van de hoge dam. We drinken iets in de bar en gaan dan naar de lobby van ons eigen resort. Daar verkopen ze wel Mövenpick-ijs.