Van cultuur naar massatoerisme

Ons avontuur zit erop. Daarmee wil ik nog niet zeggen dat onze vakantie erop zit, want die duurt nog een aantal dagen voort. Maar het cultuur snuiven, het even onderdeel zijn van een eeuwenoude beschaving, de beleving van de geschiedenis, is afgelopen. Alle belangrijke bezienswaardigheden hebben we bezocht. Natuurlijk valt er nog veel meer te zien in deze grote zandbak, maar voor ons is de tijd aangebroken om de transitie te ondergaan van reiziger naar toerist. Na ons laatste ontbijt in Luxor worden we met een busje naar Hurghada gebracht. Een rit van ongeveer vier uur. De eerste anderhalf uur reizen we noordwaarts langs de Nijl om vervolgens naar het oosten af te slaan. Dan volgt er een lange vierbaansweg door de woestijn. Ik hoop maar dat we geen autopech krijgen want het is hier niet bepaald druk. Ergens halverwege stoppen we bij een restaurant in de woestijn. Bert ziet een volautomatische koffiemachine staan en we verheugen ons al op een kopje koffie, gemaakt van vers gemalen koffiebonen. Maar helaas, ook hier wordt een zakje Nescafe opengetrokken. Jeetje, wat verlang ik inmiddels naar mijn eigen koffie zeg! De jongens doen zich tegoed aan cola en chips (salt & vinegar, die hebben we thuis niet).

We rijden nog een tijdje door de woestijn en komen dan bij de kustplaats Safaga aan. Vanaf daar moeten we nog een stukje naar het noorden. Zo rond een uur komen we aan in ons hotel, het Hilton resort. In tegenstelling tot de vorige hotels waar wij zijn geweest is dit hotel druk en chaotisch. Het is nou precies wat wij niet zoeken tijdens een vakantie. Je kent het wel, zo’n gebouw met zwembad en stuk strand waar mensen naar binnen gaan en zichzelf twee weken opsluiten. Op de heenweg hebben we al gezien dat er in de omgeving weinig “local” te beleven valt en dat niet anders kunnen dan ons als toeristen te gedragen. Ik kom op het lumineuze idee om te upgraden naar all inclusive. Onze gids informeert hiernaar en komt met een prijs per dag. Als ik zie dat er voor de kinderen evenveel wordt gerekend als voor de volwassenen ga ik naar de balie en leg uit dat de kinderen niet zo veel eten. Ik ben blij dat de Hilton-man op dat moment Bert’s blik niet kon zien. Maar mijn praatje werkt en we krijgen een flinke korting. Tot overmaat van ramp krijgen we een polsbandje om! De all inclusive gaat meteen in, dus terwijl onze kamers gereed worden gemaakt mogen wij gebruik maken van het restaurant op de eerste etage. Het restaurant is een ware vreetschuur. Overal lopen vakantiegangers, zowel vrouwen in bourka als vrouwen die amper meer dragen dan een te kleine bikini, hun borden te vullen. Als een gerecht op is en er een nieuwe schaal wordt gebracht duiken ze er als aasgieren op. Schandalig gewoon. Bovendien hebben ze hier de vreselijke eigenschap om hun borden vol te stapelen, een beetje te eten en de rest weg te gooien.  

Ik ben blij dat de Hilton-man van de balie ons nu niet meer kan zien, want de kinderen stapelen hun borden net zo vol als die Arabieren, alleen eten zij wel alles op. Marijn neemt na elk gerecht een “tussentoetje”, Stephan vergrijpt zich aan de vis.

We zijn niet van plan om veel te gaan doen in Hurghada. Niet alleen omdat we volgende week weer aan het werk moeten, maar ook omdat er simpelweg niets te doen is. Eén ding staat wel op de agenda: duiken. Voor Chris en Stephan zal dit hun eerste duik in tropisch water worden sinds ze vorig jaar hun Padi Open water Junior brevet hebben gehaald. Marijn wil ook graag duiken, dus voor hem regelen we een introductieduik. Morgen gaat het gebeuren.

De kamers zijn allemaal gelegen rondom de twee zwembaden. De jongens ontdekken al snel dat er een paar snelle glijbanen bij het zwembad zijn en vermaken zich dus wel. Bert en ik nemen een paar ligbedden in beslag en zien toe hoe de badmeester regelmatig in het water moet springen om kleine kinderen, die vanaf de glijbanen het diepe water in plonzen, moet redden. Het is schrikbarend om te zien hoe weinig mensen, zowel kinderen als volwassenen, hier kunnen zwemmen.  

Wij buiten ons all inclusive pakket natuurlijk helemaal uit. ’s Middags is er bij het zwembad ijs verkrijgbaar. Softijs in vanille en mangosmaak, jammer genoeg niet te eten! De cocktails in de bar smaken wel. Helaas wisselt mijn favoriete “hurricane” wel steeds van samenstelling.

Ik dacht hier in het Hilton wel van die vervelende opdringerige verkopers af te zijn. Helaas blijkt dit niet het geval te zijn. We worden benaderd door iemand die jeep- en kameelritjes door de woestijn verkoopt, iemand die ons naar een dolfijnenshow wil sturen en als ik rustig mijn boek lig te lezen bij het zwembad word ik benaderd door een man van de massagesalon. Ik zeg dat ik daar niet van houd maar hij gelooft me niet. En anders heeft hij ook peeling, sauna of een stoombad in de aanbieding. Als hij dan ook nog eens over een voetenmassage begint gaat hij wat mij betreft echt te ver. Als ik iets niet kan verdragen is het gefriemel aan mijn voeten. Hij druipt af maar nog geen vijf minuten later staat het volgende mannetje aan mijn ligbed met hetzelfde verhaal. En nog geen drie minuten later het eerste mannetje weer, of ik misschien al van gedachten ben veranderd.

Aan de overkant van de weg bevindt zich nog een gedeelte van het Hilton resort. Daar is onder meer een sportschool ondergebracht. Bert wil even gaan kijken. Terwijl ik rondkijk loop ik de man tegen het lijf die mij de massages aanprees. Hij steekt opnieuw zijn verhaal af, maar het is hem inmiddels wel duidelijk dat ik niet houd van gefriemel aan mijn lijf. Hij richt zich daarom op Bert.

Het is ondertussen alweer donker. Tijd om de vreetschuur weer te bezoeken. Iedereen krioelt weer door elkaar heen en is niet te beroerd om een ander even een elleboogstootje te geven om er zelf beter bij te kunnen. Wat een totale achterlijke gekte hier in Hurghada!