Wandelen en luieren

We worden wakker onder een klamboe in een tropisch regenwoud, en toch hebben we het een beetje koud. De douche sla ik daarom maar over, want daar komt alleen maar koud water uit. Op het resort bevinden zich vier “eetzalen”. Hokjes met een dak maar aan de zijkanten open, met een eigen keukentje. De eerste “eetzaal” is voor onze groep. Koffie, thee, water, cola en sap wordt gratis ter beschikking gesteld. Bert en ik maken een kopje koffie en thee en nemen nog even plaats op de veranda voor ons huisje voordat het tijd is om te gaan ontbijten. Volgens onze gids zouden we om acht uur gaan ontbijten. Iedereen is aanwezig, maar het eten komt pas 20 minuten later. In Paramaribo en aan de kust was alles en iedereen altijd stipt op tijd, maar dat is hier in de binnenlanden wel anders. De eigenaresse van dit resort is een paar dagen weg en het personeel lijkt een beetje moeite te hebben met het runnen van het kamp. 

Om 9 uur verzamelen we bij de steiger. We gaan een wandeling maken door het oerwoud. Met de korjaal worden we een stukje verderop aan de oever afgezet. Op het moment dat de boot aanmeert, merkt Stephan een Kaaiman op die naast de boot op de rotsachtige oever ligt. Het beest springt meteen de rivier in. We wandelen met de hele groep door de dicht beboste jungle over een smal pad, allemaal achter elkaar. De gids vertelt over de meest bijzondere bomen en planten die hier te vinden zijn. De telefoonboom, die zijn naam te danken heeft aan zijn dikke geplooide stam. Als je er met een stok op slaat, gaat het doffe geluid via de groeven de lucht in en is tot in de verre omgeving te horen. Als je verdwaalt raakt, kunnen de anderen je via dit geluid opsporen. Een andere opmerkelijke boom is de viagra-boom. Als je zijn bast op een speciale manier bewerkt, krijg je een middeltje dat dezelfde werking heeft als viagra. Een van de dames in de groep, wiens man op het resort is achtergebleven, wil wel een stukje mee naar huis.  

We lopen ruim 1 ½ uur door het regenwoud. We zien weinig beesten, maar de vegetatie is indrukwekkend. Op een andere plek dan waar we de wandeling zijn begonnen, komen we weer uit bij de rivier, waar de korjaal voor ons klaar staat. Hij brengt ons weer terug naar ons resort op het eiland. Onze gids, die tevens een hoge functie bekleedt in het dorp Jaw Jaw, heeft vanmiddag een belangrijke afspraak met de minister van volksgezondheid. Die komt zijn dorp bezoeken in verband met het aantrekken van een aantal nieuwe artsen die aan het werk zullen gaan in de dorpen in deze contreien. Hij heeft zijn junglekleren verwisseld voor zijn officiële zandkleurige legeruniform en is bijna onherkenbaar.

Tijdens de lunch begint de jongste uit de groep, een jongetje van negen, een namenspel. We moeten raden hoe iedereen heet. Als we zijn naam en die van zijn moeder hebben geraden, gaan we verder met de namen van zijn opa en oma. Later die middag, als we op de veranda van ons huisje een boek zitten te lezen, zegt Bert ineens: “de naam van die oma, was dat niet ….. ? Zo heette mijn mentor van de eerste klas van de middelbare school ook.” Hij gaat onmiddellijk naar haar toe en ja hoor, Bert heeft zijn juf van vroeger teruggevonden!

Vanmiddag zijn we vrij. De eerste vrije middag sinds we in Suriname zijn. Terwijl Bert herinneringen ophaalt met zijn juf, neem ik plaats in de hangmat en lees mijn boek. De jongens zwemmen in de rivier. De middag verloopt heerlijk relaxt, een aangename afwisseling na een drukke week.

Om acht uur wordt het diner geserveerd. Aardappels (!) met gebarbecuede kip en salade. Op het moment dat de medewerker het eten bracht, wisten we al dat het niet genoeg was. Drie mensen, waaronder Bert, vinden de hond in de pot. Hij gaat naar de bediening en korte tijd later worden er een paar extra bakken met eten gebracht. We hebben sterk het vermoeden dat het personeel dit voor zichzelf had teruggehouden. Bert’s oude schooljuf vertelt dat zij al twee keer eerder op deze plek is geweest en dat er altijd meer dan genoeg eten werd gekookt. Het wordt de hoogste tijd dat de eigenaresse terug komt, want alles gaat fout. Ook de mensen met speciale diëten moeten steeds lang op hun eten wachten. We tafelen nog even na en duiken dan ons bed in, onder de klamboe.