Technische mankementen

Binnenkort wordt Bert 50. Om deze mijlpaal te vieren, hebben we hem een reisje cadeau gegeven. Geen Center Parcs, geen all inclusive vakantie in een uit de grond gestampt resort, maar lekker primitief naar Suriname. Een verrassing was het niet meer, want op de dag dat ik de vliegtickets boekte raadde hij het al. 

Gisteren hebben we onze backpacks al ingepakt. Catoo is opgehaald door opa en oma. We nemen de trein van 9 uur naar Schiphol. Het boemeltje van Arriva brengt ons op het gemakje naar het hoofdstation in Groningen. Daar stappen we over op de intercity naar Schiphol. Het is verrassend druk voor een zaterdagochtend. Voor ons zit een vrouw die aan een stuk door, in het Engels, praat met haar buurman. Zo hard dat de hele coupé nu alles van haar weet. We zijn blij als ze uitstapt in Almere. Daar lopen we trouwens wat vertraging op omdat er verderop mensen op het spoor lopen.

Tegen twaalf uur komen we aan op Schiphol. We checken in. Omdat we rugzakken bij ons hebben in plaats van koffers moeten we onze tassen inleveren bij de Odd Baggage, de afwijkende bagage. De security check gaat snel en ook de paspoortcontrole loopt lekker door. We hebben alle tijd om ergens iets te eten en nog even rond te kijken. Zoals gebruikelijk begint de reis met Mcdonald's. Om het cholesterol nog enigszins onder controle te houden, kies ik voor een salade, evenals Bert. De jongens gaan natuurlijk weer voor de burgers. 

Ons vliegtuig vertrekt vanaf gate G8. Gate G is het wat sjofelere gedeelte van Schiphol. Smerig en armetierig, of loopt de kwaliteit van onze luchthaven is zijn algemeenheid een beetje achteruit? We vliegen met Suriname Airways. Voor vertrek had ik al ontdekt dat hun vloot maar uit drie toestellen bestaat. Naast de twee kleinere vliegtuigen die in Zuid Amerika vliegen hebben ze een grote Boeing 777. De trots van deze bescheiden maatschappij. Maar al bij het inchecken kregen we een brief waarin stond dat er vandaag niet wordt gevlogen met dat toestel, maar met een gehuurde Airbus 330 van Evelop, een Spaanse vliegmaatschappij. We zien hem al staan bij gate G, met een groot uitroepteken op de staart. Onze vlucht zou om 15.15 uur vertrekken. Als we zitten te wachten voor boarding, wordt er omgeroepen dat de vlucht later zal vertrekken in verband met een technisch mankement met de crew. Horen we dat nou goed? Wat voor technisch mankement kan de bemanning in hemelsnaam hebben opgelopen? De stem door de microfoon klinkt zenuwachtig en onzeker. Ze roept het zeker drie keer om, en keer op keer zegt ze dat het crew is die kampt met mankementen. In het Engels bakt ze er helemaal niets van. Per ongeluk zegt ze dat de vlucht is “canceled”  in plaats van “delayed”. Nu we nog zeker drie kwartier langer moeten wachten gaan we op zoek naar koffie. Verderop is die verkrijgbaar. De bankjes in dit sjofele gedeelte zijn simpel maar zitten lekker.  

Met ruim een uur vertraging gaat ons vliegtuig eindelijk de lucht in. De gezagvoerder vertelt dat de vertraging werd veroorzaakt door een defect aan het toestel, maar dat dit inmiddels is verholpen. Ik geloof dat ik er toch de voorkeur aan had gegeven dat de crew een mankement had. De turbulentie is enorm. Het uitdelen van de koptelefoons en de maaltijd wordt hierdoor zelfs uitgesteld. Als we eenmaal over Europa heen zijn gevlogen wordt het rustiger, tot aan het moment dat we Suriname naderen. Op de Zanderij wordt het toestel veilig aan de grond gezet.

Eenmaal door de douane heen en weer in het bezit van onze backpacks, worden we opgewacht door iemand die ons naar het hotel brengt. Hier in Paramaribo is het ongeveer half 12 ‘s avonds als we ons guesthouse bereiken, maar volgens Nederlandse tijd is het al half 3 ‘s nachts. Te moe om nog onder de douche te stappen en het vieze reiszweet van ons af te spoelen, ploffen we op onze bedden. De wekker staat ingesteld voor half 7.