Nummer vier van de big five

29 december 2021 - Masai Mara Game Reserve, Kenia

Vandaag staat er een hele dag safari op het programma. De wekker ging om half zes. Om zes uur zitten we in de ontbijtzaal en om 6.20 uur stappen we in de auto. Onze chauffeur/reisleider Dalton brengt ons naar de ingang van de Masai Mara. Onze tickets van gisteren zijn vandaag ook nog geldig. Het eerste gedeelte van de Mara wordt door de Masai gebruikt om hun kuddes te laten grazen. Een stukje verderop staan de eerste zebra’s, giraffen, wildebeest en Thompson gazelles. Al gauw zien we vier leeuwinnen die rustig onder een boom liggen. Het is druk op de Mara en al snel staan er veel busjes en jeeps om de leeuwinnen heen. Het lijkt de beesten niet te storen. 

Een stukje verderop staan een groot aantal auto’s stil. Dit betekent meestal dat er iets te zien is, en doorgaans geen zebra’s of gazelles. Als we dichterbij komen zien we dat er vier cheeta’s onder een boom liggen. Na een tijdje komt er beweging in de beesten en lopen ze op hun gemakje tussen de auto’s door. Steeds als ze een beetje verder gaan gaan alle auto’s achter ze aan. De cheeta’s lijken hieraan gewend te zijn maar ik vraag me af of dit wel de bedoeling is, om met twintig auto’s de beesten min of meer klem te rijden. 

We rijden weer verder. We zien olifanten, hele kuddes met veel kleintjes. Maar waar we naar op zoek zijn is een jachtluipaard. Alle chauffeurs staan met elkaar in contact via een bakkie. Zodra iemand een interessant dier spot krijgen de anderen een seintje. Onze chauffeur Dalton ziet in de verte in de bosjes een auto staan. Omdat het een enigszins bijzondere plek is voor een auto rijdt hij er heen. De andere chauffeur vertelt dat er een luipaard zou zijn. Dalton waarschuwt een aantal andere chauffeurs en voordat we het weten staan er twee andere busjes bij ons in de bosjes. We kijken even rond maar zien geen luipaard. Dalton rijdt daarom weer verder. Verderop zou namelijk een grote kudde olifanten staan. Als we de kudde olifanten naderen draait Dalton plotseling om. Het luipaard is gespot! Met een noodgang rijden we terug, maar wederom zien we niets. Het zou om een welp gaan die zich vermoedelijk ergens heeft verstopt.

We rijden steeds verder de Mara op. Het wordt rustiger; de auto’s verspreiden zich over de grote vlakte. We komen bij de grens van Tanzania. Hoewel het gewoon mogelijk is om vanaf hier Tanzania in te lopen (zonder visum)  doen we dat natuurlijk niet. Tanzania staat later nog op het programma. We rijden door naar een uitkijkpunt en gaan vervolgens naar de Mara-rivier waar we volop nijlpaarden en krokodillen zien. Het is inmiddels lunchtijd. We hebben allemaal een lunchpakketje meegekregen van het kamp waar we verblijven. Het is erg warm dus we gaan op zoek naar een boom waaronder we kunnen zitten. Een aantal bomen zijn al bezet, maar als we een geschikte vrije boom vinden wordt er een kleed uitgespreid en nemen we plaats, midden op de savanne. Al gauw melden zich een paar mooie zwart/blauwe vogels die uit zijn op ons brood. In de verte verschijnt een aasgier, maar gelukkig blijft hij redelijk op afstand. De restanten van de kip, die ook in ons lunchpakketje zaten, nemen we weer mee in de auto. Het is namelijk niet de bedoeling dat de wilde dieren gevoerd worden.

Na de lunch rijden we weer verder. We zien weer een groepje leeuwinnen die rustig onder een boom liggen en een paar leeuwenwelpjes, alhoewel die niet goed te zien zijn. Hetzelfde geldt voor een mannetjesleeuw die met zijn rug naar ons toe ligt. 

Er zijn veel paden voor de auto’s in de Masai Mara, maar het is niet ongebruikelijk om van de paden af te wijken en gewoon over de savanne te rijden. Regelmatig moet er een (droge) rivier of een greppel overgestoken worden. Onze stokoude maar ijzersterke Nissanbus heeft daar geen moeite mee, maar een mooi zwart busje van een voor ons onbekend merk overduidelijk wel. Hij zit namelijk vast een de greppel. Een paar andere auto trekken hem er met behulp van een sleepkabel weer uit, maar vervolgens komt de sleepkabel niet meer los van het zwarte busje. 

We rijden door en komen op een andere plek weer bij de Mara rivier aan. Daar gaan we te voet, onder begeleiding van een ranger, verder. We lopen langs de rivier en zien weer overal nijlpaarden en krokodillen. Op de oever ligt een krokodil waarvan  de ranger ons weet te vertellen dat hij al 60 jaar oud is. Regelmatig komt een nieuwsgierige baviaan een kijkje nemen. 

Eenmaal terug bij de auto rijden we richting de uitgang. Maar het park is groot en de rit duurt nog wel een aantal uren. Kunnen we dus nog mooi even op zoek gaan naar de twee Big Fives die we nog niet hebben gezien, de neushoorn en het jachtluipaard. We hebben geluk. Ergens, verstopt onder de struiken, ligt een luipaard. We zien alleen maar zijn rug maar aan de kleur en het patroon zie je dat het geen cheeta is. De vierde van de Big Five kan van het lijstje afgestreept worden!

Verderop merkt Dalton een collega op die een lekke band heeft. Hij gebaart naar een andere chauffeur dat hij mee moet naar de gestrande collega en met z’n drieën proberen ze de band te verwisselen. Dat is nog een hele klus en tot overmaat van ramp begint het te plenzen. Zo’n half uur later stapt Dalton, helemaal doorweekt van de regen, weer in en rijdt verder met de opmerking: “you don’t leave one of your own behind”. 

Over het algemeen zien mijn reisgenootjes de wilde dieren eerder dan ik. Als iemand in de verte een leeuw, zebra of zelfs een giraf ziet, heb ik vaak nog enkele minuten nodig om het beest de spotten. Maar niet toen we bijna bij de uitgang waren. Op het moment dat ik toevallig even naar links kijk zie ik een prachtige cheeta lopen. Enthousiast en zelfs een beetje trots omdat ik juist degene was die het beest zag, roep ik tegen de chauffeur dat hij moet stoppen. We genieten nog even van de prachtige verschijning en rijden dan het park uit, terug naar ons kamp. Daar aangekomen begint het weer hard te regenen en zelfs te onweren. We wachten daarom even in het restaurant, alhoewel dat misschien niet het juiste woord is voor een grote ruimte met wat tuinmeubilair, maar waar de koffie en thee gratis is. Een Italiaans/Chileens stel dat ook op avontuur is in Kenia komt ook net terug van hun gamedrive. Marijn had al opgemerkt dat zij in het zwarte busje zaten dat eerder vandaag uit de greppel moest worden getrokken. Ik beloof de Italiaan dat ik hem de foto’s zal sturen zodra we weer wifi hebben.

We sluiten de drukke dag af met het diner om half acht en duiken vroeg ons bed in. Morgen hebben we weer een lange dag voor de boeg.

Foto’s