Kaapstad

We worden wakker in het vliegtuig. Hoewel niet comfortabel, hebben we toch een paar uurtjes kunnen slapen. Op het scherm zie ik dat we het grootste gedeelte van Afrika al overgevlogen zijn, We bevinden ons nu ergens boven Zambia, daar waar het tussen Bert en mij ooit begon.

We krijgen een ontbijtje voorgeschoteld. Het smaakt weer heerlijk, maar hoe vaak ik ook al een maaltijd heb genuttigd in een vliegtuig, het blijft behelpen. Het traytje is altijd keurig netjes ingedeeld met bakjes die precies passen, maar als er dan ook nog een warm broodje, een glas jus en een beker koffie bij komt, kun je het onmogelijk nog kwijt op de tafeltje. De dikke dame naast mij maakt er weer een puinhoop van. Evenals Marijn trouwens, die het voor elkaar krijgt om zijn bakje kersenjam te laten vallen. Voor ons is een behaarde, gedrongen man, een soort kruising tussen een Neanderthaler en Demis Roussos, constant in de weer met zijn kinderen. Hij zit geen minuut stil.

We landen ruim op tijd in Kaapstad. Voor de douane staat een lange rij. Het duurt zeker een uur voordat onze paspoorten zijn gecontroleerd en wij er weer een paar stempeltjes bij hebben. Onze bagage ligt natuurlijk allang op de band.

Via de “nothing to declare”-deur lopen we naar buiten. Het transfer is geregeld, dus we gaan op zoek naar het mannetje die ons naar het hotel brengt. Tot onze grote verbazing staan er twee mannetjes op ons te wachten, afzonderlijk van elkaar. Blijkbaar is er ergens in Nederland iets niet goed gegaan. We kiezen voor het Nomad-mannetje en sturen de andere, na een bedankje voor de moeite én met onze voucher, weer weg.

We rijden een tijdje door Kaapstad. Sloppenwijken worden afgewisseld door luxe wijken. Ons hotel bevindt zich midden in het centrum van de stad. We worden verdeeld over drie kamers op de zesde verdieping. We frissen ons een beetje op en lopen dan het centrum in, op zoek naar het kantoor van Nomad waar we ons morgenochtend om 7 uur moeten melden. Na een korte zoektocht - niet alle straten hebben hier naamborden -  vinden we het kantoor. We informeren naar de groep met wie we vanaf morgen twee weken zullen doorbrengen. Veel verschillende nationaliteiten, maar over de leeftijd van de deelnemers kon ze niets zeggen. Maar ze garandeert ons dat we ons zeker wel zullen vermaken.

We hebben behoefte aan goede koffie. Zekerheidshalve kiezen we voor McDonalds, want daar weet je tenminste wat je krijgt.

We lopen weer terug naar ons hotel en doen het even rustig aan. We hebben immers een paar lange dagen achter de rug. Als we laat in de middag een hapje willen gaan eten, en we op de kamerdeur van Chris kloppen, krijgen we geen gehoor. Stephan en Marijn geven aan dat ze hem meerdere keren hebben gebeld met de hoteltelefoon maar dat hij niet opneemt. We bonken harder op de deur en roepen hem, maar we krijgen geen reactie. Hij zal toch niet in zijn eentje Kaapstad ingegaan zijn? We rennen naar de receptie en leggen ons probleem uit. De receptionist maakt een nieuw sleutelkaartje aan en we rennen terug naar de zesde etage. Als we de kamerdeur open maken, zien we hem, in diepe slaap, op bed liggen, naast zijn Harry Potter boek en een lege zak drop. Het kost ons moeite om hem wakker te krijgen. Maar na een plens water in zijn gezicht stapt hij in zijn bergschoenen en loopt met ons het centrum in.

We eten in een steakrestaurant. Chris is zo slaperig dat hij nauwelijks iets eet, maar Stephan en Marijn lusten wel wat. De spareribs van Marijn eindigen weer in een knoeipartij, maar ach, het is vakantie en we hebben Kaapstad overleefd.