Himba's

24 augustus 2018 - Opuwo, Namibië

Om kwart voor zes gaat de wekker weer. De tenten moeten meteen afgebroken worden want na het ontbijt gaan we er meteen vandoor. Er is vandaag een lange afstand af te leggen. Zoals altijd stoppen we een aantal keren bij tankstations en supermarktjes. In een van de supermarktjes vindt Marijn een hele grote zak chips, die hij wel mee wil voor onderweg. Er zit wel twee kilo en kost maar vier euro, dus we nemen hem mee. De zak is zeker een meter hoog en is gevuld met een soort van kaasflips, maar dan rood van kleur, met een pittige tomatensmaak. Het ding is zo groot dat Marijn er een extra stoel voor nodig heeft.

Terwijl we met flinke snelheid verder rijden, gaat de zak met chips rond in de truck. De weg is grotendeels onverhard dus we worden flink door elkaar geschud. Stephan, die naast mij zit, voelt zich plotseling niet lekker. Net op het moment dat ik hem een droge cracker wil geven, moet hij overgeven. Over de stoel, over zijn kleren en over mij. Gelukkig staat de vuilnisbak naast mij zodat het tweede deel daarin gaat. De truck stopt en we vissen schone kleren uit Stephan’s rugzak. Het laatste stuk zitten Stephan en ik voor in de truck waar het een beetje minder hobbelt.

De weg naar het kamp in Opuwo is niet helemaal duidelijk. De chauffeur verdwaalt een paar keer. In de straten waar we doorheen rijden staan kinderen nieuwsgierig te kijken. Als we het kamp eindelijk vinden, zetten we snel onze tenten op. We lunchen op het kamp.

Na de lunch staat er een bezoek gepland aan de Himba stam. Deze stam leeft nog op traditionele wijze in het noorden van Namibië. Kenmerkend is dat zij een ontbloot bovenlichaam hebben en zich insmeren met een roodachtige stof, wat hun huid beschermt tegen de zon. We hebben hier in Opuwo, maar ook in andere dorpjes, al een aantal Himba’s gezien, op straat en in supermarkten. We worden opgehaald bij de receptie. Die is vooraan op het kamp, dus we moeten eerst nog een stukje door de wildernis lopen. Stephan voelt zich nog steeds niet lekker dus hij gaat niet mee. Hij blijft met onze gidsen achter op het kamp. Ik vraag hem meermaals of hij wil dat ik bij hem blijf, maar hij vindt dat wij maar gewoon moeten gaan. Op het laatste moment besluit Bert toch om bij Stephan te blijven.

Ik ga met Chris en Marijn mee in een grote open terreinauto. Het is bijna een uur rijden voordat we bij de Himba’s aankomen. Daar krijgen we eerst uitleg van een locale gids over de stam en hun leefwijze. Er zijn alleen maar Himba-vrouwen en kinderen aanwezig. Volgens de gids zijn de mannen aan het werk. Ik heb echter sterk het gevoel dat de boel in meer of mindere mate in scène is gezet. Ongetwijfeld zijn het Himba-vrouwen en gaat een aantal van hen in het dagelijks leven op traditionele wijze gekleed, maar zij kunnen onmogelijk allemaal op de plek wonen die wij bezoeken. Er zijn maar een paar huisjes terwijl er tientallen vrouwen en al evenveel kinderen rondlopen. Ik vermoed dat zij, om commerciële doeleinden, vanuit de buurt allemaal hierheen komen. We kijken binnen in een huisje (een klein, rond, lemen hutje) waar een oudere vrouw in zit. Ze probeert ons een paar woordjes te leren en als ze ons de woordjes “man” en “vrouw” wil uitleggen schudt ze met haar hand wild een van haar hangende borsten heen en weer. Net als wij begrijpen wat ze bedoelt gaat haar mobiele telefoon. Aan het einde van ons bezoek worden er kleedjes uitgespreid en bieden de dames hun koopwaar aan, hoofdzakelijk sieraden.

We worden weer met de open terreinwagen teruggebracht naar het kamp, Daar blijkt Stephan alweer behoorlijk te zijn opgeknapt. Hij heeft heerlijk gezwommen in het zwembad, dat prachtig is gelegen, met uitzicht over de vallei. Bert heeft zich ondertussen, samen met de gidsen, tegoed gedaan aan bier en wodka. Als je in de rimboe kunt beschikken over een zwembad met bar, moet je het er ook van nemen toch?

Chris en Marijn duiken na de Himba-excursie ook nog even het zwembad in. Die blote, vooral hangende borsten van de Himba vrouwen hebben veel indruk gemaakt op hen. Ik moet ze toch maar even uitleggen dat niet iedereen, die de leeftijd van 16 jaar is gepasseerd, van zulke hangende borsten heeft.

We eten vanavond Oryx, ook wel Gembok genoemd. Ze leven hier volop in het wild en is een groot en gevaarlijk hertachtig dier. Het smaakt als rundvlees en heeft, net als stoofvlees, een aantal uren gesudderd boven het vuur.

De jongens hebben besloten om vandaag niet in hun tenten te slapen, maar op het dak van de truck. De gids slaapt bij hen. Hartstikke spannend natuurlijk, zo onder de sterren en de (bijna) volle maan, maar wat als je ‘s nachts moet plassen? Volgens de gids is dat geen probleem, je plast gewoon vanaf de truck naar beneden.

Bert en ik slapen gewoon in de tent, die we extra goed dichtritsen omdat er een zwarte Mamba is gesignaleerd.