De grens

2 januari 2022 - Arusha, Tanzania

Voordat we de grens oversteken naar Tanzania hebben we nog een ochtendwandeling op het programma staan. Om 6 uur staan we, compleet met wandelschoenen en camera, klaar om met een Masai man op pad te gaan. Nog voordat we het park uit zijn zien we een flinke verse olifantenhoop liggen. Dit betekent dat er vannacht een olifant in ons kamp is geweest. Het wordt nog veel spannender als we een stukje verderop, bij een huisje net buiten ons kamp, een grote olifant zien staan. We lopen een stuk over de savanne, eerst nog in het donker maar al snel wordt het lichter. Voor ons staat de Kilimanjaro die ook vandaag weer goed te zien is door het heldere weer. Prachtig hoe de opkomende zon op de berg weerkaatst. Onderweg zien we aardig wat zebra’s en impala’s en nog een paar olifanten. Als we een half uur onderweg zijn draaien we om en lopen we terug. We moeten omlopen omdat een olifant onze route blokkeert. Met vieze schoenen van de douw en de olifantenpoep zijn w om 7 uur weer terug op ons kamp. Daar staat het ontbijt al voor ons klaar. Stephan, die gisteravond nog flink ziek was, is aardig opgeknapt. Hij heeft de ochtendwandeling volgehouden en het ontbijt smaakt hem ook weer.

Na het ontbijt pakken we onze spullen en stappen in de oude Nissan. Dalton doet het opklapdak weer omhoog. Een mooie meevaller, want we moeten door Amboseli om bij de grens te komen. Een bonus gamedrive dus. Het is niet de bedoeling dat we uitgebreid de tijd nemen om alle beesten te bekijken, maar als we iets interessants zien dan stoppen we. Een kudde olifanten voor de Kilimanjaro is zeker interessant en zorgt voor de perfecte foto. Het lukt ons om een paar mooie plaatjes te schieten. Verderop stoppen we nog even voor een grote vis-arend.

Als we via de andere kant het park verlaten gaat het dak weer dicht en gaat het tempo omhoog. We moeten regelmatig stoppen voor kuddes koeien, geiten en zelfs dromedarissen die over de onverharde weg lopen onder begeleiding van hun herders. 

Om half 10 zijn we bij de grens van Tanzania. We nemen hier afscheid van Dalton en worden opgewacht door iemand die ons opvangt. We moeten onze pcr-uitslag en het gele boekje laten zien vanwege de gele koorts vaccinatie. De douaneman bekijkt één pcr-uitslag en één geel boekje. De rest gelooft hij wel. Bij de grens wordt wederom een coronatest afgenomen bij ons, ditmaal een sneltest (zelftest). De dokter (of wat zijn functie ook is) gaat oppervlakkig met het stokje door onze neus. Na een kwartier krijgen we allemaal een certificaat dat we kunnen worden toegelaten tot Tanzania. Nadat we medisch in orde zijn bevonden gaan we naar het loket van Kenia voor een exit-stempel en vervolgens naar het loket van Tanzania voor een entree-stempel. Ter plekke moeten we een visum kopen.

Dan begint het lange wachten. Pas twee uur nadat we bij de grens aankwamen komt onze shuttlebus. De rit naar Arusha duurt ongeveer anderhalf uur. De weg is goed en het is niet druk. We hebben vanmorgen lunchpakketjes meegekregen die we in de auto opeten.

In Arusha verblijven we in het Ambassador hotel. Een keurig hotel met comfortabele kamers en een goede douche. En Wifi. 

De jongens duiken hun kamer in en gaan netflixen, youtuben, bellen met vrienden en andere dingen doen die pubers doen. Bert en ik lopen Arusha in, op zoek naar een pinautomaat. Met onze Keniaanse shillings kunnen we hier niets. We hebben Tanzaniaanse shillings nodig. De wisselkoers is ongeveer 2500 shilling voor een euro en het maximale bedrag dat in een keer gepind kan worden is 400.000 shilling. In briefjes van 10.000. 

We lopen een grote moderne supermarkt binnen waar ook een restaurant is. We drinken daar cappuccino, een welkome afwisseling van de oploskoffie die we nu al een week drinken. We doen wat boodschappen in de supermarkt en lopen weer terug naar ons hotel. Ondertussen hebben we contact met Tamara uit Kenia waar we de reis hebben geboekt. Al meteen bij aankomst vorige week gaf zij aan dat het programma gewijzigd moest worden omdat Lake Manyara niet bereikbaar zou zijn. We hebben alternatieven besproken, onder meer het bezoeken van Mount Meru. Ik heb ondertussen ook contact met de touroperator die het gedeelte in Tanzania verzorgt. Volgens hem is Lake Manyara wel bereikbaar en we spreken met hem af dat we het oorspronkelijke plan aanhouden. Hij zal morgen om kwart voor 9 bij ons hotel zijn.

We eten ‘s avonds in het hotel. Het zag er goed uit maar het valt smerig tegen. We moeten heel lang wachten op ons eten en als het dan eindelijk komt smaakt het ook nog niet. We krijgen een schaaltje fruit als compensatie voor het lange wachten. 

1 Reactie

  1. Jan Olislaegers:
    5 januari 2022
    Ik zei toch : ER GAAT NIKS BOVEN GRONINGEN