Filmsterren en schildpadden

1 mei 2019 - Kalibaru, Indonesië

Maandag 29 april 2019

We worden wakker van een mekkerende imam en en kwakende gekko. We hoeven deze ochtend niet te haasten want we worden pas om negen uur opgehaald. Het ontbijt bestaat uit brood met beleg en fruit. Fijn om soms eens een gewoon ontbijtje te hebben in plaats van bami of nasi goreng. Na het ontbijt pakken we onze spullen weer in.

Om negen uur komen er twee jeeps aanrijden. We gaan vandaag naar Sukamade, een plaatsje helemaal in het zuiden van Java, middenin de jungle. Op het strand van Sukamade komen elke avond grote zeeschildpadden aan land, die op het strand hun eieren leggen. Het is de bedoeling dat wij dat vanavond gaan zien.

De route naar Sukamade is spectaculair en alleen maar begaanbaar met een vierwielaandrijving. Het eerste stuk is nog redelijk te doen. We stoppen eerst even bij een winkeltje om wat biscuitjes in te slaan. Chris en Marijn hebben geen slippers meegenomen van huis, dus die kopen we onderweg. Het probleem is alleen dat de mensen, en dus ook de voeten, hier klein zijn. Het valt dus niet mee om maat 44 voor Chris te kopen. Uiteindelijk vinden we een paar bij een klein lokaal winkeltje. We schaffen ook een paar flesjes anti-mug aan. De DEET, die in Nederland standaard wordt geadviseerd voor verre reizen, werkt niet in zuidoost Azië. Tenminste, dat is ons verteld door de Nederlander van het hotel in Kalibaru. Het verklaart wel de enorme hoeveelheden muggenbulten op mijn bil, wat ondertussen meer op een Himalaya landschap is gaan lijken. Gelukkig is er geen malaria in deze contreien, zodat de schade beperkt blijft tot wat jeuk.

De route gaat door rijstvelden, rubberplantages en koffieplantages. We zien cacaobomen en proeven de vruchten. De pitten worden bewaard om mee naar huis te nemen. Regelmatig zien we apen door de bomen slingeren. We stoppen bij een huisje langs de weg waar een vrouw suiker bereid uit kokosnoten. De warme melasse mogen we proeven. Ontzettend zoet, dus helemaal naar wens van Marijn. Hij drinkt het hele kopje leeg. Verderop maken we een wandeling over een verlaten strand. Als we het strand zijn af gelopen komen we uit bij een dorpje. Daar drinken we een flesje koude cola terwijl onze gids even gaat bidden.

We rijden vervolgens nog een klein stukje door naar Peace Bay. Daar eten we onze meegenomen lunch in een bamboehutje met prachtig uitzicht over de baai. Als de lunch op is en iedereen met deze mooie achtergrond op de foto is geweest, rijden we weer verder. Het pad is ontzettend hobbelig en smal. Bovendien zitten we erg op elkaar gepropt in de auto. Op advies van de Nederlander in Kalibaru, die dit soort trips destijds heeft opgezet, zijn we met één jeep gegaan in plaats van twee, omdat er maar een gids is. Als we met twee auto’s zouden zijn gegaan, hadden de inzittenden van de andere auto onderweg geen informatie gekregen. Hoe langer we over het pad hobbelen, hoe meer we beseffen dat dit een verkeerde beslissing was. Een stukje van de route lopen we om de natuur wat beter in ons te kunnen opnemen. Daarna hobbelen we weer verder in de auto.

Als we een ondiepe rivier moeten oversteken, vraagt de gids of de jongens op het dak van de jeep willen zitten. Dat hoef je ze natuurlijk geen twee keer te vragen. Terwijl ze op het dak klimmen, wordt ons verteld dat er foto’s gemaakt worden voor reclamemateriaal. Of wij daar bezwaar tegen hebben. Natuurlijk niet! Als de jongens hebben plaatsgenomen op het dak en Bert en ik weer in de jeep zitten, rijden we door de rivier. Er staan vier cameramannen in de rivier die filmopnames en foto’s van ons maken. Boven ons vliegt een drone die ook foto’s maakt. We zijn plotseling beland in een ware filmset. Ik vraag onze gids nogmaals waar dit eigenlijk voor is en hij vertelt mij dat de opnames zullen worden gebruikt voor commercials op de lokale tv. Ik vraag hem of wij ook te zijner tijd een kopie van het filmpje kunnen krijgen. De crew zal dat voor ons regelen. Ben benieuwd.

De jongens mogen nog even op het dak van de auto blijven zitten. Verderop is namelijk nog een rivier die we moeten oversteken. Ook hier worden weer opnames gemaakt. Omdat een paar crewleden van de filmploeg met soortgelijke jeeps achter ons aan rijden door de rivier, ziet het er spectaculair uit. De drone maakt nog een paar foto’s van ons met de crewleden en dan rijden we weer verder de jungle in, op weg naar onze slaapplekken van vanavond.

Er is ons meerdere keren verteld dat de accommodatie in de jungle heel erg eenvoudig is. De reisorganisatie plaatste het woord accommodatie zelfs tussen aanhalingstekens. Geen warm water en maar in beperkte mate stroom, omdat dit wordt opgewekt door een aggregaat. We naderen het dorpje waar onze lodge is. Het dorp ziet er vriendelijk uit. Een school, een volleybalveldje en huisjes met vrolijke, beplante tuintjes ervoor. Dat laatste zie je zelden hier. Onze lodge is een groot wit gebouw. Het ziet er op het eerste gezicht niet echt primitief uit. De kamers zijn oké. Elke kamer heeft een eigen badkamer met stromend koud water. Elektriciteit is er alleen op bepaalde tijden. De telefoon heeft geen bereik, dus we zijn volledig overgeleverd aan de jungle, de dorpsbewoners en de gidsen met hun kruidenolie voor alle ongemakken.

Bij aankomst staat er koffie en thee voor ons klaar. Er arriveren ondertussen meer gasten. Een groepje Fransen en een groep van vijf Nederlanders die we al eerder zijn tegengekomen in Malang. Zij maken een rondreis met Sawadee. Na de koffie wandelen we met z’n vijfjes door het dorp. Het leven speelt zich hier buiten af. Geen tv, geen internet en geen Playstation. Jongens, aanzienlijk jonger dan onze kinderen, crossen hier op de brommers van hun ouders door de onverharde straten van het dorp. We worden achtervolgd door een groep kleine kinderen die allemaal een high five van ons willen.

Om half zeven staat het eten voor ons klaar. Tijdens het eten wisselen we onze reiservaringen uit met de mensen van Sawadee. Om half acht is het tijd om naar het strand te vertrekken voor de schildpadden. Hiervoor moeten we eerst weer een half uur over een moeilijk begaanbare weg rijden. Eenmaal aangekomen bij het rangerkamp krijgen we uitleg over de gang van zaken. We moeten straks wachten op het strand tot aan het moment dat de schildpad haar eieren gaat leggen. We mogen onder geen beding een zaklamp aanzetten omdat dat de dieren zal afschrikken. We moeten eerst nog een stukje door de jungle lopen voordat we bij het strand aankomen. Dan gaan alle lampen uit en lopen we in het pikkedonker, met een flink tempo, door het mulle zand van het strand. Een flink stuk verderop moeten we wachten. Volgens de rangers zijn er drie schildpadden op het strand, nog bezig met het graven van een gat voor de eieren. Na een tijdje worden we geroepen. We zien een grote schildpad weglopen. Achter haar een groot gat, maar geen eieren. Volgens de rangers is ze geschrokken van het licht van een vissersboot op zee en gaat daarom weer terug naar het water, Morgenavond zal ze weer terugkomen voor een nieuwe poging om haar eieren te leggen. We zien hoe de schildpad langzaam weer terug naar de zee kruipt. Volgens de rangers zijn ook de andere twee schildpadden ook weer onverrichterzake terug gegaan naar zee.

Op dit strand leggen vier verschillende grote zeeschildpadden hun eieren. De grootste, de Leatherback schildpad, wordt niet zo vaak gesignaleerd. De schildpad die wij zagen was de groene schildpad, herkenbaar aan zijn zwarte schild. Jonge schildpadden gaan, zodra zij op het strand uit het ei komen, meteen naar zee. Daar zwemmen zij twintig jaar rond en komen dan weer terug om hun eieren te leggen, op exact hetzelfde strand als waar zij zijn geboren. De overlevingskansen zijn echter heel klein. Om de natuur een handje te helpen is hier een programma opgezet. De eieren worden van het strand gehaald en op de rangerpost in het zand gelegd. Vervolgens blijven de baby schildpadjes tien dagen bij de rangers, zodat hun schild wat harder wordt. Daarna worden ze uitgezet op het strand. Zelfs dan is de kans dat ze de volwassen leeftijd bereiken klein, maar toch aanzienlijk groter dan wanneer zij volledig aan de kracht van de natuur worden overgeleverd. Niet alleen de haaien, maar ook het plastic in de oceanen is een echte dooddoener.

Bij de rangerpost kijken we nog even bij de eitjes die daar liggen ingegraven. Regelmatig komt er een baby schildpadje uit het zand gekropen.

Eenmaal terug in onze primitieve lodge spoelen we het strandzand onder een koude douche van ons af. Airco is er niet, dus het belooft een hete nacht te worden.



 

4 Reacties

  1. Marian Olislaegers:
    1 mei 2019
    Wat een belevenis allemaal, maar wel leuk z'n reis. En zo zie je nog eens wat.
    Fijne vakantie nog. Geniet ervan!!

    Groetjes Ton en Marian
  2. Wilko Ten Have:
    1 mei 2019
    Klinkt goed allemaal behalve dat door de mosquito's veroorzaakte maanlandschap dan ;)
  3. Erika Koehoorn:
    1 mei 2019
    Wat weer weer een bijzondere reis! Schildpadden, koffieplantages, kokosnoten en zelfs een filmset! Had je wel panty’s bij je? 😆
  4. Jan Olislaegers:
    1 mei 2019
    Knap dat je na zo'n vermoeiende dag nog zin hebt om zo'n lang verslag te schrijven.
    Toch was het weer een leuk verhaal met veel spannende belevenissen.

    Groetjes, ook aan de jongens.