Bob Marley en Kom Ombo

We hebben een paar leuke dagen gehad in Aswan. Aswan is een relaxte stad met wat minder bezienswaardigheden dan de andere steden in Egypte, maar de sfeer is geweldig. Bovendien is de Nijl nergens zo mooi als hier.

We eten ons laatste ontbijtje in dit mooie Mövenpick-hotel. Het is minder warm dan de voorgaande dagen. Heerlijk weer dus om ons ontbijtje op het terras te eten terwijl het water van de Nijl voorbij kabbelt. Om 8 uur gaan we naar de lobby. Onze gids staat klaar om ons mee te nemen naar de volgende bestemming, Luxor. De gids vertelt dat hij al een uur staat te wachten, maar Bert is ervan overtuigd dat we 8 uur hadden afgesproken. Hoe dan ook, we varen met het bootje naar de overkant en stappen dan in ons busje. Dit busje heeft ons vervoerd sinds we in Aswan zijn aangekomen. Over de stoelen zitten rood-zwarte hoezen in zebra print en op vloer ligt een Perzisch tapijt. Het busje lijkt wel een rijdend bordeel.

De rit naar Luxor duurt een uur of drie. Onderweg zullen we twee tempels bezoeken. De chauffeur zet Bob Marley op. Bij de winkeltjes en kraampjes in Aswan zagen we veel Bob Marley waar te koop, dus kennelijk is hij hier nog steeds razend populair. Als de cd is afgelopen schakelt de chauffeur over op foute boybands uit de jaren 90.

Onze eerste stop is Kom Ombo, een niet al te grote tempel aan de oever van de Nijl, zo’n kleine 50 kilometer ten noorden van Aswan. Het is rustig en wij zijn zo ongeveer de enige bezoekers. Deze tempel is gewijd aan Sobek, de krokodillengod. We kijken er een half uurtje rond en vervolgen onze weg naar het noorden. Weer een stuk verder stoppen we bij de tweede tempel, Edfu. Deze tempel dateert uit circa 3000 voor Christus, maar de vader van Cleopatra heeft de tempel vele eeuwen later, kort voor onze jaartelling, laten afbouwen. Hetzelfde geldt overigens ook voor de eerste tempel die we vandaag bezochten.

Ook vandaag is het weer warm. Voordat we verder gaan drinken we daarom koude cola in een plaatselijk koffieshopje. Onze chauffeur zit hier al en lurkt aan een waterpijp. Marijn neemt het glazen Coca-cola flesje, waar enkel Arabische tekens op staan, mee om het later te vullen met Saharazand. Als we weer in ons busje willen stappen vraag de koffieshopeigenaar of wij nog water mee willen hebben. Dat kunnen we inderdaad wel gebruiken. Ondanks de extreme hitte rent de man naar een winkeltje verderop en komt terug met vijf grote flessen water.

We arriveren in Luxor. Ons hotel, Sonesta St. George, is groot en kitscherig. Grote bussen toeristen worden hier aan- en afgevoerd, vaak voor een verblijf van één nacht. Veel Japanners die het land doorvliegen en pas thuis, bij het bekijken van de foto’s, zien waar ze geweest zijn. De kamers zijn oké, de service is magnifiek, vooral bij het zwembad, waar de badmeester om de vijf minuten komt vragen of alles naar wens is en zo nodig je parasol een stukje verplaatst zodat je weer helemaal in de schaduw zit.

Ondanks de hoge temperaturen verbranden we niet, zelfs niet op de lichaamsdelen die we vergeten zijn in te smeren. De kinderen vermaken zich de hele middag in het zwembad. Ondertussen gaan Bert en ik op zoek naar een wasserij. Zodra we een voet buiten het hotel zetten worden we belaagd door taxichauffeurs en eigenaren van paard-en-koets. We slaan ze van ons af en lopen richting het centrum van de stad. We worden aangesproken door een  man die zegt te werken in ons hotel. Gevalletje “oplichters in het buitenland”.  We zijn op onze hoede. Hij toont ons een pasje van het hotel met een foto erop. Hij zou de man op de foto kunnen zijn, maar ik weet het niet helemaal zeker. Hij wijst ons de weg naar een plaatselijke wasserij. Onderweg geeft hij aan dat hij geen geld wil voor zijn diensten, we zijn “brothers”. Hij staat erop dat hij ons ook de lokale supermarkt, de fruitmarkt en de vismarkt laat zien. Zolang we niet in afgelegen steegjes komen vind ik het prima. Als we aangeven dat we terug willen naar ons hotel loopt hij helemaal mee terug. Natuurlijk wil hij bij het afscheid wel geld en vindt hij hetgeen wij hem aanbieden en in onze ogen redelijk is voor een dienst waar we niet eens om hebben gevraagd, niet genoeg. We laten hem zeurend en klagend achter op de stoep van ons hotel. Wij duiken het zwembad nog even in.

We waren van plan om onze was deze middag nog naar de wasserij te brengen, maar voordat we er erg in hebben is het donker. We gaan daarom op zoek naar een restaurant dat wordt aanbevolen in de Lonely Planet. Helaas kunnen we het niet vinden. We vragen het aan een bewaker die met een enorm machinegeweer de wacht houdt bij een slagboom maar hij wijst ons de verkeerde kant op. Overigens lopen er in Egypte ontzettend veel mannen met wapens. Het is duidelijk dat dit land voorbereid is op alles. Hoewel we ons restaurant niet kunnen vinden, zien we wel een ander restaurant dat er niet verkeerd uitziet. Het eten smaakt prima. Chris en Marijn durven het aan om ook nog een toetje te nemen, een milkshake. Als dat maar goed gaat.