Downtown Caïro

Gisteren zijn we in een piramide geweest. En waarschijnlijk hebben we dat te krampachtig en in een onnatuurlijke houding gedaan. Althans als we onze benen mogen geloven. Met spierpijn beginnen we aan onze tweede dag in Caïro. Na het ontbijt staat onze gids klaar om ons mee te nemen naar het Egyptisch museum. Onderweg zie ik een zwaar gesluierde vrouw op een druk kruispunt tegen betaling het Saharazand van de voorruiten van auto’s vegen. Na een rit van ongeveer 45 minuten komen we aan bij het museum.  20 jaar geleden ben ik hier ook al eens geweest, maar toen moest ik het gebouw vroegtijdig verlaten omdat ik de hitte niet meer aankon. Aan klimaatbeheersing is de afgelopen 20 jaar niet veel gedaan want het is er nog steeds warm en benauwd. Onze gids leidt ons langs de belangrijkste stukken zoals een afbeelding van de steen van Rosetta. De originele steen ligt nu nog in het British museum in Londen maar komt naar Caïro zodra het nieuwe Egyptisch museum klaar is. Deze is in aanbouw, vlakbij de piramides. Hij laat ons ook nog een tafel zien waarop vroeger gemummificeerd werd. Na een tijdje zijn we vrij om zelf rond te kijken. Als eerste gaan we natuurlijk naar het belangrijkste deel van het museum, de afdeling waar de schatten van Toetanchamon liggen. Eigenlijk was dit helemaal geen belangrijke farao, maar hij is zo beroemd geworden omdat zijn graf in 1920 volledig intact werd aangetroffen. Dat was bijzonder omdat bijna alle graven door de eeuwen heen zijn leeggeroofd. We staan minutenlang roerloos en bijna kwijlend voor zijn masker. Wat een prachtig ding! Iedereen kent het wel, maar het is fascinerend om de enige echte te zien. Foto’s maken is op deze afdeling verboden. Marijn probeert het toch maar wordt meteen terechtgewezen. We zien ook de sarcofagen van Toetanchamon. Twee stuks, een grote en een kleinere. Zijn gemummificeerde lichaam lag in de kleine sarcofaag, die vervolgens weer in de grotere zat. Alles in perfecte staat.    

Na koning Toet gaan we naar de mummie-afdeling. Hiervoor moeten aparte tickets gekocht worden. In een speciale ruimte die wel airco heeft liggen een aantal koninklijke mummies. De grote trekpleister is natuurlijk Ramses II, de bekendste en belangrijkste farao van allemaal. Maar we zien ook Amenhotepe I, Tuthmosis II en mijn favoriet, koningin Hatshepsut. De gezichten van de mummies zijn ontdaan van de linnen bandages zodat we ze goed kunnen zien. Ik moet zeggen dat de jaren hen geen goed hebben gedaan.

Nadat we het museum bekeken hebben gaan we naar de Citadel en de Mohammad Ali moskee. Vooral de moskee is indrukwekkend. Mohammed Ali ligt er zelfs in begraven. Een paar kleine kinderen maken ontzettend veel lawaai. Ik vraag aan onze gids of dat normaal is en dat je bij ons in de kerk geacht wordt stil te zijn. De gids geeft aan dat stilte inderdaad op prijs wordt gesteld maar dat de opvoeding van kinderen in Egypte veel te wensen overlaat.

We gaan weer verder, naar de Khan al-Khalili markt. We rijden langs de dodenstad, een mega grote begraafplaats voorzien van vele tombes. Voordat we de markt bezoeken eten we iets in een tentje die door onze gids werd geadviseerd. Local, dat is het zeker. We bestellen falafel. Het eten smaakt lekker maar het tentje ziet er niet uit. Om bij het toilet te komen moet je twee smalle, donkere wenteltrappen op, oplettend dat je niet over de troep valt. De keuken kon je niet zien vanaf het terras omdat de bankjes, die eigenlijk buiten horen te staan, opgestapeld stonden voor de ingang. Maar tijdens de marteltocht over de wenteltrappen kon je een blik werpen op de keuken. Ben benieuwd hoe onze westerse ingewanden gaan reageren op de falafel.

We gaan de markt op. Gaandeweg worden de steegjes steeds smaller. Er wordt echt van alles verkocht. Overal proberen ze ons hun winkeltje in te lokken met de opmerking: “best price” en “you are my friend”.  Ik sta te kijken van de lingerie die hier wordt aangeboden en gretig wordt ingeslagen door de gesluierde vrouwen. Zelfs het meest gedurfde modelletje van Sloggie lijkt hier preuts bij. Het enige waar je niet doorheen kan kijken zijn de bandjes die de boel bij elkaar houden. Ik vraag me af wat die dames onder hun boerka’s dragen.

Chris krijgt ondertussen buikpijn. Op de terugweg naar het plein waar onze gids op ons wacht weet Marijn nog een leuk setje piramides op de kop te tikken. Onze gids zit nog steeds in het tentje waar we eerder hadden gegeten. We drinken nog een kopje echte Egyptische muntthee en rijden dan terug naar het hotel.

Eenmaal terug in het hotel gaat het mis met Chris. Tijdens iedere reis is het weer afwachten wie het eerste diarree-slachtoffer is, en dit keer gaat Chris met deze twijfelachtige eer strijken. En daar blijft het niet bij. Op alle mogelijke manieren stroomt zijn maag- en darminhoud eruit. Maar hij knapt snel op en duikt samen met ons het zwembad in. Wat later op de avond lopen we naar een restaurant nabij de piramides. Chris beperkt zich tot een kop kippensoep, de rest bestelt een gewone maaltijd. Tijdens het eten krijgt Marijn ook buikpijn. Hij laat het meeste staan en geloof me, dat is niks voor hem. In hotel drinken we nog wat en proberen we met een slechte internetverbinding contacten met het thuisfront te onderhouden.